Να επανέλθει η ατομική πρωτοβουλία ως ζητούμενο

Δεν είναι κακό στο παρόν να πέφτουν και ορισμένες ματιές στο μέλλον. Για κάποιους, δηλαδή για αυτούς που είναι επιφορτισμένοι με τη μέριμνα του μέλλοντος αυτό πρέπει να γίνεται επισταμένα και με σχέδιο.

Στο σήμερα, μπορούμε να αναρωτηθούμε άραγε για το είδος των Ελλήνων ποδοσφαιριστών της επόμενης δεκαετίας;

Η Lady Hope ακούει συχνά -φερ΄ειπείν- πολλούς να λένε πως στα μέρη μας βγαίνουν αρκετοί ικανοί στο ανασταλτικό κομμάτι παίκτες, αλλά υπάρχει ευδιάκριτη υστέρηση στο δημιουργικό και στο εκτελεστικό κομμάτι αντίστοιχα...

Αν ισχύει κάτι τέτοιο, που είναι και το πιθανότερο, πρέπει να αλλάξει αυτή η ρότα. Κάποτε δέσποζε η αλάνα. Και αυτή ήταν μία πολύ σκληρή και απαιτητική διαδικασία για όποιον συμμετείχε. Εκεί πρωτίστως ο κάθε πιτσιρικάς φρόντιζε να κερδίσει το σεβασμό των άλλων. Να μπορέσει, δηλαδή, να γίνει ισότιμο μέλος μίας παρέας. Και για να το πετύχει αυτό θα έπρεπε είτε να βελτιώσει κάποιες αδυναμίες, είτε να τις «κρύψει». Αλλά και να «τελειοποιήσει» το όποιο προτέρημά του. Όλα αυτά γίνονταν δίχως την επιστασία κάποιου προπονητή. Μάθαινες να ντριμπλάρεις, να δίνεις σωστά πάσες, να σουτάρεις, να σκοράρεις, να αποφεύγεις τα λάθη, να νικάς, κυρίως για λόγους αποδοχής. Για να μπορείς να παίζεις με τους άλλους...

Έτσι, όταν πήγαινε ένα παιδί σε κάποιο οργανωμένο σωματείο ήδη διέθετε κάποια στοιχεία, που τα είχε αποκτήσει από μόνο του. Τότε το μεγάλο παράπονο στα εγχώρια δρώμενα ήταν πως «έχουμε μονάδες, αλλά δεν γινόμαστε ομάδες». Για αυτό και έρχονταν σωρηδόν ξένοι προπονητές που άφησαν το δικό τους στίγμα, ως πραγματικοί δάσκαλοι, για πολλές δεκαετίες. Σήμερα, που οι αλάνες έχουν εκλείψει, συνήθως οι νέοι ποδοσφαιριστές μαθαίνουν το ποδόσφαιρο από τις οδηγίες των προπονητών τους στις ακαδημίες. Εκεί έρχονται σε πρωτόλεια επαφή με την τακτική, την ομαδική δουλειά και το αποσπασματικό περιβάλλον. Πολλοί ισχυρίζονται πως σε αυτές τις συνθήκες η ατομική πρωτοβουλία ευνουχίζεται. Αν κρίνουμε από τις ελλείψεις που βλέπουμε τα τελευταία χρόνια, ειδικά σε μικρότερες κατηγορίες, κάτι όντως δεν πάει καλά σε αυτόν τον τομέα...

Σίγουρα, δεν είναι καλό πράγμα η μονόπλευρη λατρεία του παρελθόντος. Τα πράγματα προχωράνε και η κάθε εποχή έχει τα δικά της χαρακτηριστικά. Όμως, τι σημαίνει αυτό; Πώς πρέπει να σβήσουμε τα καλά του παρελθόντος; Επ΄ ουδενί. Ναι στην πολύ καλή τακτική γνώση, ναι στην ταχυδύναμη, ναι στην αντοχή, ναι στην ψυχολογική σμίλευση, ναι στη στενή ιατρική παρακολούθηση, ναι στο σωστό στήσιμο μέσα στο χώρο, ναι στο σύγχρονο στοιχείο. Αλλά, το ποδόσφαιρο για να εξακολουθήσει να έλκει χρειάζεται και τους ντριμπλέρ, τους παίκτες που ξέρουν να σεντράρουν, να απειλούν σουτάροντας καλά από διάφορα σημεία, που μετατρέπουν το κοντρόλ στο πρώτο βήμα για την απόκτηση πλεονεκτήματος. Εκείνους που μαρκάρουν για να πάρουν τη μπάλα (και όχι ως παθητικοί διεκπεραιωτές), εκείνους που σε κάθε προσωπική μονομαχία θέλουν να στείλουν στον εαυτό τους μηνύματα αυτοσεβασμού. Όλα αυτά που για λόγους επιβίωσης μάθαιναν στις αλάνες, ως αυτοδίδακτοι, τόσοι και τόσοι...

Η Lady Hope πιστεύει πως είναι ζωτικής σημασίας για το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου να επανέλθει η ατομική πρωτοβουλία ως ζητούμενο. Όχι σαν πρόζα ή ως μέσο διαχωρισμού των «ικανών» από τους «λιγότερο ικανούς». Αλλά, ως λειτουργικό όπλο που θα κάνει τη διαφορά εκεί που η στείρα τακτική δεν μπορεί να δώσει τις λύσεις. Τα καλοδουλεμένα σύνολα που ξέρουν να έχουν συνοχή και να επιτρέπουν στις μονάδες να φανερώνουν -πάντα σε αρμονία με τη συλλογική κοινή εργασία- τις αρετές τους είναι θεωρητικά τα προτιμότερα... Το ποδόσφαιρο χρειάζεται και τις μηχανοποιημένες-αυτοματοποιημένες κινητικότητες και τους αρτίστες... Οι δυνατές ενδεκάδες θέλουν τους κατάλληλους ανθρώπους για τους διάφορους ρόλους. Και αυτοί οι ρόλοι είναι αρκετοί...