Για ποιαν Αθήνα άραγε συζητάμε;

Ο αξέχαστος φίλος (και κουμπάρος), από τα χρόνια της χούντας, Γιώργος Γλυνός (σήμερα συμπληρώνει εφτά χρόνια απουσίας), που παρακολουθούσε τα χρονογραφήματά μου από τα πρώτα τους βήματα με κριτική ματιά και χιούμορ υπονομευτικό, όταν ξεκίνησα, εκεί προς το ’84-’85, να καταγράφω στους Μεγάλους Αθηναϊκούς Περιπάτους (υπογράμμιση – αναφορά στους Αθηναϊκούς Περιπάτους του Ροΐδη) την Αθήνα όπως την ήθελα και τη φανταζόμουν, σχολίασε σκωπτικά, αλλά, όπως αργότερα κατάλαβα, και διεισδυτικά: «Κουμπαράκι, αν η Αθήνα γίνει κάποτε, όπως τώρα τη φαντάζεσαι, θα την περπατάτε μόνο εσύ και οι τουρίστες!».

Πέρασαν χρόνια, αρκετά, ώσπου να μπορέσω να δω την Αθήνα, την πόλη μου, με άλλο μάτι, πέραν του γραφικά ρομαντικού, καθώς εξελισσόταν και όπως εξελισσόταν μες στο χρόνο. Ξεκόλλησα από το κέντρο, την Πλάκα και την Ακρόπολη.

Περπάτησα στις παλιές γειτονιές, που δεν είχα ιδέα: Γκάζι, Ψυρρή, Κεραμεικός, Μεταξουργείο, Μπύθουλας (η Ακαδημία Πλάτωνος αυτός), Σεπόλια, Αγιος Παύλος (Σταθμός Λαρίσης). Υπήρχαν ακόμα υπολείμματα παλιάς γειτονιάς: καφενεδάκια, ταβερνάκια, μικρομάγαζα, άνθρωποι που έβγαιναν από ταπεινά σπίτια και καλημερίζονταν μεταξύ τους με τα μικρά τους ονόματα. Μπήκα σε λεωφορεία και βγήκα στη γύρα: συνοικίες, Δυτική Αθήνα, Ανατολική, άλλοι δήμοι. Μίλησα, άκουσα, διάβασα.

Τότε πια –και θα ’χαν περάσει δέκα χρόνια– έπιασα να γράφω και να μιλάω για Γειτονιές Αγειτόνευτες, για μιαν Αθήνα που δεν βρίσκει μαξιλάρι να πλαγιάσει τη μνήμη της και για Παλιούς Αθηναίους που –όσοι ζούσαν ακόμα– νοσταλγούσαν την Αθήνα της γειτονιάς από κάποιο προάστιο!

Νομίζω –αν και δεν νομίζω ακριβώς, είμαι βέβαιος– ότι η Αθήνα του νυν δημάρχου, όπως σχεδιάζεται, με τους «μεγάλους περιπάτους», τις «αναπλάσεις», τις «πεζοδρομήσεις», τους «ποδηλατόδρομους» και όλα τα σχετικά, θα είναι μία Αθήνα που θα την περπατάμε μόνον εγώ και οι τουρίστες! Ανετη ενδεχομένως, αλλά δίχως ψυχή.