Σε παρακαλώ, μην πέσεις

Ετοιμάσαμε τα αγαπημένα μας κούκις και κάναμε όνειρα για τη στιγμή που η ομορφιά και η ασφάλεια θα αποκατασταθούν.

Κάθε, μα κάθε φορά που περνούσαμε από την Ελευθερίου Βενιζέλου στο Νέο Φάληρο, τα μικρά, απαλά του δαχτυλάκια με έσφιγγαν με ανησυχία και η ματιά του υψωνόταν στη στέγη της κάποτε αρχοντικής, μα τώρα, φευ, ερειπωμένης κατοικίας, όπου δύο αγάλματα τη στόλιζαν, μάλλον από τερακότα. Το ένα, ο Ερμής, στέκεται ακόμη αγέρωχο και κοιτάζει το άλλο, την Αμάλθεια (ή τη Δήμητρα), που έχει γείρει τόσο πολύ και που ίσα ίσα συγκρατείται από τον σιδερένιο άξονά της. «Κοίτα, μαμά, το κορίτσι θα πέσει. Κοίτα, μαμά, θα πέσει και θα γίνει χίλια κομμάτια και θα πονάει, και στο τέλος θα πεθάνει. Κοίτα, μαμά, το κορίτσι έχει το πρόσωπό σου και τις μπούκλες της νονάς μου. Κοίτα, μαμά, θα πέσει και μετά το αγόρι θα κλαίει γιατί δεν θα έχει παρέα. Κοίτα, μαμά...»

Τα μικρά, απαλά δαχτυλάκια έσφιγγαν το μαλακό πάπλωμα και ακατάληπτα λογάκια ακούγονταν στο παιδικό δωμάτιο μία από τις νύχτες του εγκλεισμού. Μαζί με τα «α σου κατά ρα κατού», ένα «σε παρακαλώ, μην πέσεις, μην πέσεις» ξεχώριζε. Η σειρά μου να σφίξω με ασφάλεια τα μικρά, απαλά δαχτυλάκια και να ακούσω τον πόνο τους: «Έχουμε μέρες να πάμε να δούμε το κορίτσι. Στείλε μήνυμα, το 4 και το όνομά σου, και να πάμε να δούμε αν είναι καλά». Πόσο τα καταλαβαίνω αυτά τα δαχτυλάκια. Με τη βοήθειά τους ετοιμάσαμε τα αγαπημένα μας κούκις και κάναμε όνειρα για τη στιγμή που θα ισιώσουν τον σιδερένιο άξονα και το κορίτσι θα σταθεί ξανά όρθιο και θα κοιτάει το αγόρι, για τη στιγμή που η ομορφιά και η ασφάλεια θα αποκατασταθούν.

Ανακατέψαμε καλά 200 γρ. βούτυρο με 1 φλιτζάνι ζάχαρη λευκή, 1 φλιτζάνι ζάχαρη καστανή και 2 αυγά. Προσθέσαμε 2 φλιτζάνια αλεύρι για όλες τις χρήσεις με 2 κουτ. γλυκού μπέικιν πάουντερ, λίγο αλάτι, 1 φλιτζάνι φιστικοβούτυρο και 1 φλιτζάνι κουάκερ. Τα ζυμώσαμε καλά μαζί με 200 γρ. κουβερτούρα ψιλοκομμένη, τα κάναμε μπαλάκια και τα ψήσαμε για 12 λεπτά στους 180°C. Aπίστευτα παρηγορητικά και ελπιδοφόρα.