Αλέξης Τσίπρας: Ζάππεια

Μπορεί να μην πιστεύει κανείς το υπουργείο Οικονομικών. Μπορεί να μην πειστεί από τους υπολογισμούς του, που λένε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε ένα λαθάκι 6,7 δισ. στα διαθέσιμα του κράτους. Ή ότι έχει σχεδιάσει όλο το πρόγραμμά του σαν να μην έχει πληγεί η οικονομία – σαν να επρόκειτο τα έσοδα του Δημοσίου να είναι τα ίδια με πέρυσι.

Μπορεί να αγνοήσει κανείς όλη τη σχολαστική απάντηση του υπουργείου στις αφειδείς εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ και να μείνει στο γενικό πολιτικό συμπέρασμα: Η κομματική αντιπαράθεση για την αντιμετώπιση της νέας κρίσης δεν γίνεται με κραυγές και αναθέματα. Γίνεται με νούμερα. Και αυτό είναι ένα ίχνος προόδου που το πιστώνεται η αντιπολίτευση. Το πιστώνεται ο ίδιος ο Τσίπρας που, αντί να συρθεί μέχρι τέλους από τους «μετά-θα-λογαριαστούμε», δοκίμασε ο ίδιος να βάλει τον εαυτό του σε λογαριασμούς. Δοκίμασε να ξαναμπεί στο σκηνικό του θεσμικού παράγοντα. Στο Ζάππειο, έστω και χωρίς γραβάτα.

Χωρίς να φορτώνει κανείς τη σκηνική αναβάθμιση με σημασίες που δεν μπορεί να σηκώσει, μπορεί να διακρίνει τη στόχευσή της. Ο Τσίπρας προσπαθεί να απευθυνθεί όχι στους ήδη προσηλυτισμένους, όπως συνήθως. Το Ζάππειό του δεν στήθηκε για την πιστή του πελατεία. Στήθηκε για να μιλήσει στους εργαζομένους της ελεύθερης αγοράς, τους αυτοαπασχολούμενους και τους μικροεπιχειρηματίες.

Μπορεί ο Τσίπρας να επανασυστηθεί στη μεσαία τάξη; Μπορεί να πείσει τα θύματα της πολιτικής του –τους στόχους της δεδηλωμένης του «μεροληψίας»– ότι δεν είναι πια ο ποιμήν των συντεχνιών του Δημοσίου; Οτι δεν είναι πια ο πρωθυπουργός του οποίου η αντίληψη της οικονομίας εκτεινόταν μέχρι τη διανομή χριστουγεννιάτικων κοινωνικών επιδομάτων;

Η αφηγηματική βάση για το επαναπακετάρισμα του Τσίπρα δεν είναι πρωτότυπη.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αποδίδει πάλι στον αντίπαλό του τις ιδιότητες που είχε προσπαθήσει να του προσάψει και πριν από τις εκλογές. Η Ν.Δ. του Μητσοτάκη, λέει, είναι «πιο νεοφιλελεύθερη από τον Φρίντμαν». Είχε, λέει, πριν από την κρίση, «σχέδιο συντηρητικών αλλαγών στις εργασιακές σχέσεις, στο περιβάλλον, την παιδεία, την οικονομία». Δεν είναι έκτακτη η συνθήκη. «Είναι η προσομοίωση μιας νέας πραγματικότητας».

Ο ΣΥΡΙΖΑ φιλοδοξεί έτσι να καταφέρει να τρομάξει τη μεσαία τάξη με το παλιό φόβητρο. Πρέπει να την πείσει ότι θα τη λυτρώσει από τον νεοφιλελευθερισμό. Αλλά όχι μόνο. Η μεσαία τάξη δεν έχει μόνο πορτοφόλια. Και το κράτος δεν είναι μόνο διανομέας χρημάτων.

Κράτος είναι και η πολιτική προστασία. Και η εκπαίδευση. Και η ασφάλεια. Ο Τσίπρας δεν πρέπει να πείσει μόνο για τη φερεγγυότητα των τσιπρανόμικς. Πρέπει και να καλύψει το αξιακό χάσμα που τον χωρίζει από τη μεσαία τάξη.

Είναι λίγο πιο δύσκολο από το να μάθει να δένει τη γραβάτα με το ένα χέρι.

Για περισσότερη αρθρογραφία, γίνετε συνδρομητής στην έντυπη Καθημερινή.