Κόκκινες γραμμές και εντός

Οι εθνικές κόκκινες γραμμές έχουν μεγάλη σημασία. Με τη διαφορά ότι δεν πρέπει να ισχύουν μόνο προς τα έξω. Είναι τεράστια ανάγκη να τις βάζουμε όλοι μας, και να τις σεβόμαστε, στο εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι. Και όταν λέμε όλοι μας, εννοούμε όλοι μας: πολιτικοί ηγέτες, μέσα ενημέρωσης, διαμορφωτές της κοινής γνώμης.

Η κριτική από την πλευρά της αντιπολίτευσης στο θέμα των κυβερνητικών χειρισμών του Εβρου ήταν υπερβολική. Ταυτίσθηκε μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις με τις ακρότητες του Διαδικτύου και τις υπερβολές κάποιων τηλεαναλυτών της διπλωματίας. Οι αρμόδιοι στην Αγκυρα μάλλον θα γελούσαν βλέποντας πως γίναμε «μαλλιά-κουβάρια» με αφορμή ένα θέμα ρουτίνας, από αυτά που μαθαίνει να χειρίζεται ένας διπλωματικός συντάκτης πριν ακόμη βάλει την υπογραφή του σε ένα μονόστηλο.

Η αντιπολίτευση έχει, φαινομενικά, ένα δίκιο. Επικαλείται τις υπερβολές και την ταύτιση με ακραίες δυνάμεις της Νέας Δημοκρατίας όταν συζητείτο η συμφωνία των Πρεσπών. Και η μεν ηγεσία της απέφυγε επιμελώς τις βαριές κουβέντες, αλλά πολλά στελέχη της του έδωσαν και κατάλαβε, γεγονός που επισημάναμε εγκαίρως. Διαγωνισμός πατριδολατρίας ή πατριδοκαπηλίας τότε (όπως το εκλάβει κανείς), διαγωνισμός και τώρα.

Ποιο είναι το πρόβλημα; Πρώτα απ’ όλα ότι κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση δουλεύουν για λογαριασμό τρίτων... Η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών γνώριζε ότι η κυβέρνηση της Ν.Δ. θα εφαρμόσει τη συμφωνία των Πρεσπών, ενώ και σήμερα γνωρίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έκανε ό,τι μπορούσε για να χαμηλώσει τους τόνους με την Τουρκία. Οι ακρότητες βοηθούν λοιπόν τους πραγματικούς ακραίους ή τουλάχιστον εκείνους που πουλάνε πειστικά την αντίστοιχη πραμάτεια στις οθόνες μας ή στο Διαδίκτυο. Στην εποχή μας, την εποχή των δαιμόνων και των θεωριών συνωμοσίας, δεν υπάρχουν όρια στο τι μπορεί να πιστέψει ο ταλαιπωρημένος πολίτης ή ποιος μπορεί να το εκμεταλλευθεί αυτό.

Πληρώσαμε την έλλειψη κόκκινων γραμμών στο πώς ασκείται η αντιπολίτευση στα εθνικά ζητήματα, πολλάκις. Από το 1897 κιόλας θα έπρεπε να είχαμε μάθει πώς μπορείς να οδηγηθείς στην καταστροφή από την ανεύθυνη αντιπολίτευση και τον Τύπο. Δεν μάθαμε όμως από ό,τι φαίνεται και εξακολουθούμε τις παλιές μας συνήθειες. Η γειτονιά μας είναι πολύ επικίνδυνη για να παίζουμε τέτοια παιχνίδια. Η δημοκρατία μας πολύ εύθραυστη γιατί τη χτυπάει αλύπητα η πανδημία της συνωμοσιολογίας και της στοχευμένης «παλαβομάρας». Τώρα λοιπόν, που τα δύο μεγάλα κόμματα είναι «ισοπαλία», μήπως το ξανασκεφθούν και βάλουν κόκκινες γραμμές στον εθνικό διάλογο για θέματα εξωτερικής πολιτικής;

ΥΓ.: Σκέπτομαι βέβαια ότι τέτοιες κόκκινες γραμμές θα ήταν χρήσιμες ενίοτε και σε εσωκομματικές αντιπαραθέσεις...

Για περισσότερη αρθρογραφία, γίνετε συνδρομητής στην έντυπη Καθημερινή.