Xenoblade Chronicles: Definitive Edition

Xenoblade Chronicles was in 2010 een unieke Japanse RPG. De game was gelijk bijzonder omdat er uit Japan niet eerder een game was uitgekomen van dergelijke schaal. De indrukwekkende en gigantische wereld van Xenoblade had alleen een probleem: het oogde door de lage resolutie en rekenkracht op de Wii niet altijd even mooi. Dit probleem wordt eindelijk verholpen in deze Definitive Edition remaster.

Xenoblade Chronicles speelt zich af in een wereld die enkel bestaat uit twee gigantische titanen, er is verder alleen een eindeloze oceaan. De titanen vochten eeuwen geleden tegen elkaar, een strijd die ze beide ogenschijnlijk verloren omdat ze sindsdien levenloos stilstaan. In de tijdsperiode waarin de game zich afspeelt wonen er inmiddels kleinere levenswezens op de titanen, waaronder ook mensen.

Je speelt in deze game als Shulk, een achttien jaar oude jongen die in Colony 9 woont. Colony 9 is een klein dorp in de knieholte van de Bionis, een van de titanen. De kolonies waarin mensen wonen op de Bionis worden al jaren bruut aangevallen door Mechons, machine-achtige wezens die vanuit de Mechonis (de andere titaan) zijn overgevlogen. Op een dag wordt Colony 9 zwaar getroffen en een van Shulk’s jeugdvrienden overlijdt. Hij besluit om de Mechons te volgen en verlaat de kolonie om wraak te nemen.

Het verhaal van Xenoblade gaat gelukkig niet alleen over wraak. Het is een episch avontuur waarin Shulk langzaam naar het hoofd van de Bionis klimt. Onderweg ontmoet hij uiteraard andere personages die zich bij hem aansluiten en kom je andere rassen tegen met andere culturen die ook op de Bionis leven. Ontwikkelaar Monolith Software staat enigszins bekend om grote twists in verhalen en Xenoblade is daarop geen uitzondering. Het verhaal is niet top, maar absoluut onderhoudend en die voorgenoemde twists houden de boel spannend tot het eind.

De schaal van de wereld is het meest indrukwekkende aspect van Xenoblade. Het openingsgebied waarin Colony 9 zich bevindt is gelijk al groot en open, met lekker veel heuvels. Monolith Soft heeft een expertise ontwikkeld voor het creëren van geloofwaardige gamewerelden die alles behalve vlak zijn en de eerste Xenoblade-game was het eerste bewijs daarvan. Het klimmen van een titaan is ook veel meer dan een gimmick, omdat je altijd een indruk kunt krijgen van waar je op dat moment bent. Als je vanaf de heup van de Bionis naar boven kijkt zie je het ogenschijnlijk kilometers lange lichaam boven je uit stijgen. In de horizon zie je ook telkens het lichaam van de Mechonis staan. Nu dit alles in HD wordt gepresenteerd is de schaal van dit alles niets minder dan imponerend.

Het verkennen van deze wereld is helaas alleen niet altijd leuk en op sommige vlakken ietwat gedateerd. Je hebt in deze game geen ren-knop en zelfs met meerdere teleport-mogelijkheden per gebied moet je vaak lange stukken lopen. De wereld is ook ten opzichte van de sequels iets leger. Je vindt af en toe een baas-monster of een verstopte grot, maar er zijn bijvoorbeeld geen schatkisten of andere meer spannende dingen te vinden om je echt te motiveren om alles goed te verkennen. Het moet ook gezegd worden dat voornamelijk de eerste helft van de game ijzersterk is. De tweede helft is qua omgevingen een stuk minder origineel en bestaat voornamelijk uit grote grijze dungeons die achter elkaar vermoeiend kunnen werken.

Een ander aspect dat iets gedateerd aanvoelt is het vechtsysteem. De game speelt een beetje als een turn-based MMORPG waarin je herladende skills blijft activeren. De game laat zien welke personage de aggro (aandacht van de vijand) aan het trekken is en soms moet je je slim positioneren om bepaalde skills effectief te gebruiken. Het vechtsysteem is zeker goed, maar dit is een hele lange game en er zit net niet genoeg diepgang in waardoor het toch wel een beetje saai wordt. Zelfs als je alle personages gebruikt wordt het tegen het einde toch wel repetitief. Xenoblade X op de Wii U heeft leuke actie en customization-elementen aan het vechtsysteem toegevoegd en Xenoblade Chronicles 2 heeft er veel meer strategische laagjes bij gedaan.

Ondanks de bovengenoemde kanttekeningen was het voor mij weer een genot om weer bijna honderd uur in deze game te steken. Natuurlijk hebben de sequels een paar dingen verbeterd, maar de eerste Xenoblade heeft een onmiskenbare charme die de sequels niet hebben. De uitmuntende soundtrack, waarvan een paar nummers opnieuw zijn opgenomen, geeft de grote omgevingen in deze game ook iets dat bijna betovered werkt.

Xenoblade Chronicles: Definitive Edition is geen remake, maar een remaster. Deze nieuwe versie is wat betreft content in essentie bijna exact hetzelfde als de Wii-versie. De vele cutscenes zijn ook precies op dezelfde manier gemonteerd. De graphics van de game zijn gelukkig wel flink onder handen genomen. De texturen zijn opnieuw gemaakt waardoor het echt een HD-game is geworden en daardoor prachtig oogt. De modellen van de personages zijn ook nieuw en zien er eindelijk uit zoals in het originele artwork van de game.

Monolith heeft dus weinig aan de game gesleuteld, maar er zijn wel een paar belangrijke elementen aangepast of toegevoegd.  Het belangrijkste daarvan is het feit dat je zij-missies nu kunt traceren. In plaats van dat je eindeloos op zoek moet gaan naar personages kun je nu makkelijk een icoontje op je map zien. Dit klinkt niet heel spannend, maar de game heeft honderden van dit soort quests en deze verandering bespaart je letterlijk uren aan saai ronddwalen. Verder zijn de menu’s ook aangepast. Geen grote wijziging, maar ze zijn in ieder geval makkelijk te navigeren. Ook leuk is de toevoeging van een optionele battle arena waar je nieuwe uitrusting kunt verdienen.

Ten slotte is er nog ‘Future Connected’, een epiloog van tien uur die je al vanaf het begin kunt selecteren omdat het verder volledig gescheiden is van de game. Deze epiloog introduceert een paar nieuwe mechanieken en geeft een kijkje in wat de personages na het hoofdverhaal aan het doen zijn, maar het bevat verrassend weinig vuurwerk. Het is weinig meer dan een leuke extra die een paar interessante verhaalelementen onthult.

De Definitive Edition is zonder twijfel de beste manier om deze game te spelen, maar het laat helaas op technisch vlak een paar steekjes vallen. De resolutie van de game zowel docked als in handheld-modus is vergelijkbaar met Xenoblade Chronicles 2 en dus niet altijd best. De game oogt docked niet altijd scherp (meestal 720p, soms minder). In handheld-modus is de resolutie nog lager en daardoor ook ietwat wazig. De game heeft verder last van pop-in texturen, gras en andere details verschijnen soms recht voor je ogen. Een laatste puntje is dat de geometrie van de levels niet altijd mooi of correct oogt. De texturen van Definitive Edition zijn nieuw, maar ze zijn wel toegepast op dezelfde oude wereld die soms een beetje gek op elkaar aansluit. Dit is gelukkig amper storend en alleen merkbaar als je er echt veel op let.

Conclusie:
Xenoblade Chronicles is een moderne klassieker en deze nieuwe remaster op Switch is de beste manier om deze game te ervaren. De game is op een aantal plekjes ietwat verouderd en latere Xenoblade-games hebben bepaalde elementen beter gedaan, maar de eerste Xenoblade is in de breedte wat betreft gameplay, verhaal en wereld misschien wel als beste gebalanceerd en daardoor verre van achterhaald. Sterker nog, het is nog altijd niets minder dan een geweldige game.