Κορονοϊός και «κανονικότητα»

Η χώρα μας έχει ώς εδώ μια αναμφισβήτητα επιτυχημένη πορεία στην αντιμετώπιση του νέου κορονοϊού. Η πορεία αυτή, που βασίστηκε στις προτάσεις της επιστημονικής επιτροπής και της Πολιτικής Προστασίας, βοήθησε να καταλάβουμε τα νέα δεδομένα της ζωής μας και να εμπιστευτούμε την καθημερινή ενημέρωση του κ. Τσιόδρα και του κ. Χαρδαλιά διακρίνοντας μια σαφήνεια, μια ειλικρίνεια, έναν σεβασμό απέναντί μας. Το ΕΣΥ με την ιλιγγιώδη προσπάθεια των ανθρώπων του αποκατέστησε την τραυματισμένη λόγω κρίσης εικόνα του. Μακάρι οι εξαγγελίες για ουσιαστική αναβάθμισή του με προσλήψεις και δομές να μη μείνουν μόνον εξαγγελίες. Το πέρασμα ωστόσο από τον εγκλεισμό στην επόμενη φάση του ανοίγματος δεν έχει τον ίδιο χαρακτήρα. Οι πολιτικές δεν είναι αμιγώς ιατρικές.

Η οικονομική παράμετρος δεν μπορεί παρά να είναι κυρίαρχη. Αν σχεδόν όλοι οι κλάδοι της οικονομίας μας, που υποφέρει ήδη από τις συνέπειες της αποικιοκρατικού τύπου δανειακής σύμβασης ολόκληρη δεκαετία, συνεχίσουν να υπολειτουργούν σε δραματικό βαθμό, οι Ελληνες, όπως και άλλοι λαοί, θα έχουν να διαλέξουν αν θα πεθάνουν από την πανδημία ή από την επίσης θανάσιμη ένδεια. Σε ένα ρεπορτάζ, μια γυναίκα στην Αφρική το έλεγε ρητά: Προτιμώ να πεθάνω από τον ιό και όχι από την πείνα. Προφανώς πίστευε ότι ο θάνατος από την πείνα είναι πιο βασανιστικός. Η διαπίστωση ωστόσο αυτή δεν επιτρέπεται να μας κάνει να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά, όπως το κάνουν οι ελληνικές κυβερνήσεις μέχρι σήμερα στο θέμα των μνημονίων, όταν δεν προτείνουν πειστικές εναλλακτικές λύσεις.

Υπάρχουν πάντως τομείς όπου η «ρεαλιστική» παραίτηση από βασικές προφυλάξεις μπορεί να αποβεί καταστροφική. Ο πρώτος είναι ο τουρισμός και ιδιαίτερα ο εξωτερικός. Δεν είμαι ειδική στο θέμα, αλλά μοιράζομαι σε σημαντικό βαθμό την ανησυχία ανθρώπων, Ελλήνων και ξένων, που διαθέτουν και εγκυρότητα επί του θέματος: ότι κινδυνεύουμε να εξαργυρώσουμε την πραγματικά παραδειγματική συμμόρφωσή μας με τα μέτρα και την ώς εδώ προστασία του λαού μας με το να δεχτούμε μια ανεξέλεγκτη και επικίνδυνη εισβολή τουριστών από τις «προηγμένες» χώρες που, δυστυχώς, διακρίθηκαν για την καθυστερημένη τους αντίσταση στην επέλαση της πανδημίας.

Ο τομέας όπου μπορώ να μιλήσω με πιο πολλή σιγουριά είναι η εκπαίδευση. Το άνοιγμα των σχολείων, ενός κλάδου όπου οι ανάγκες δεν είναι ανελαστικές όπως στην οικονομία, φοβούμαι ότι γίνεται για να γίνει, ακολουθώντας εισηγήσεις ανθρώπων που έχουν μάλλον ελάχιστη πραγματική γνώση των εκπαιδευτικών πραγμάτων. Σε μια εκπαίδευση που νοσούσε ήδη με ευθύνες πολλών κυβερνήσεων, το άνοιγμα αυτό μοιάζει να προωθεί μια εικόνα ασφάλειας, ενώ μπορεί να εγκυμονεί κινδύνους.