Ο κ. Πρετεντέρης δίχως μάσκα

Το να αναγνωρίζεις ένα λάθος σου είναι τουλάχιστον μια έντιμη στάση στον χώρο της δημοσιογραφίας. Σπανίζει βεβαίως. Οταν όμως επαναλαμβάνεις ίδιου και ακόμα χειρότερου ύφους και ήθους σεξιστικά σχόλια, σημαίνει ότι έχεις χάσει τελείως την... μπάλα. Ή μήπως όχι;

Φαίνεται τελικά ότι μεταξύ της δήθεν σοβαρής δημοσιογραφίας και της... κουτσομπολίστικης που στοχεύει πάντα στο χαμηλό υπογάστριο των πολιτών τα όρια πλέον είναι δυσδιάκριτα. Κι αν τη δεύτερη κατηγορία μπορεί (κακώς, κάκιστα) και να την προσπεράσεις, γεμίζοντας βέβαια με οργή, η πρώτη κατηγορία δείχνει ξεκάθαρα τον απίστευτο ξεπεσμό στον χώρο της δημοσιογραφίας.

Από τη μια λοιπόν έχουμε τις δήθεν «αποκαλύψεις» για την επίθεση με βιτριόλι σε μια νεαρή κοπέλα, όπου αρχίζει το ξεψάχνισμα της προσωπικής της ζωής με στιγμιότυπα, φωτογραφίες και το γνωστό ύφος με... υπονοούμενα που βρίσκεις σε μια σειρά από σάιτ, συγκεκριμένες φυλλάδες αλλά και σε εκπομπές (λέμε τώρα) τύπου Τατιάνας Στεφανίδου.

Και από την άλλη, οι δήθεν... σοβαροί δημοσιογράφοι τύπου Γιάννη Πρετεντέρη (τρομάρα του), ο οποίος, αφού παράτησε το... κομμωτήριο και την πρόεδρο του ΚΙΝ.ΑΛΛ. Φώφη Γεννηματά, συνέχισε χθες με χυδαία σεξιστικά σχόλια για την πρώην υπουργό και βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ Εφη Αχτσιόγλου με αναφορές του τύπου... «είναι καλό το μίνι της Αχτσιόγλου, και το τακούνι είναι ωραίο, αλλά, δεν μπορώ να πω, και το περιεχόμενο μια χαρά είναι...».

Δεν πρόκειται απλώς για... βάναυσες παραβιάσεις κανόνων δεοντολογίας που δυστυχώς εντοπίζονται πλέον καθημερινά και οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια τη δημοσιογραφία σε πλήρη απαξίωση. Είναι ότι με το... περιτύλιγμα του δήθεν σοβαρού, ορισμένοι απόλυτα στοχοπροσηλωμένοι στην εξυπηρέτηση συμφερόντων με κάθε τρόπο, επιχειρούν να μπολιάσουν με αυτήν τη σεξιστική, ρατσιστική έως και φασιστική νοοτροπία τους πολίτες. Η κ. Γεννηματά έκανε λόγο για «παπαγάλους» που «εκτελούν συμβόλαια».

Δυστυχώς τα πράγματα είναι χειρότερα. Χρόνια τώρα... ακριβοπληρωμένοι κονδυλοφόροι εκτελούν συμβόλαια. Μόνο που τελευταία, και ειδικά από την οικονομική κρίση του 2009 και μετά, οι μάσκες έπεσαν. Ορισμένοι φαίνεται πλέον να μην ενδιαφέρονται να... μασκαρευτούν. Το γράψιμο μπορεί και να καμουφλάρει καταστάσεις. Μικρόφωνα και κάμερες όμως ξεγυμνώνουν το ποιόν κάθε δημοσιογράφου. Και μπορεί να αλλάζουν συχνά αφεντικά, αλλά προσαρμόζονται με ευκολία χαμαιλέοντα. Και μαζί με τις εντολές των αφεντικών, «εκτελούν» και τη δημοσιογραφία δηλητηριάζοντας καθημερινά τους πολίτες που τους ακούν, τους βλέπουν, τους διαβάζουν...