Το κενό και οι τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι

«Γράφεις εν κενώ», μου λέει τις προάλλες φίλος καθηγητής και μουδιάζω λίγο. «Δηλαδή;», καταφέρνω να ψελλίσω. «Σε βλέπω μερικές φορές να βγάζεις τα σωθικά σου. Προς τι; Για ποιον;». Πάλι δεν καταλαβαίνω. «Πώς να σ' το πω αλλιώς; Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα, αδερφέ». Δεν συμφωνώ. Δεν είναι αυτό το επίπεδο όσων προσπαθούν να πληροφορηθούν μέσα από τις εφημερίδες, αντιθέτως, θα έλεγα. Δεν είναι όλοι κουφοί μέσα στο κλειστό δωμάτιο της επικοινωνίας και δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι ανέλεγκτοι, ούτε ρέπουν προς τον χυδαϊσμό της γραφής, όπως, δυστυχώς, συμβαίνει στις τηλεοράσεις, όπου οι πλείστοι που κατέχουν εκπομπές έχουν κόψει καπίστρι και δεν συμμαζεύονται με τίποτα.

Τα κρούσματα πολλά - ειδικά στον Σκάι έχει χαθεί πλέον το μέτρο. Εκεί κυριαρχούν άξεστοι, αγενείς, σπουδαιογελοίοι, φανατικοί δεξιοί, που χύνουν δηλητήριο σε οτιδήποτε ξεφεύγει από τη δικαιοδοσία τους, από τις γνώσεις τους, από τα ενδιαφέροντά τους, από τα συμφέροντα των αφεντικών τους εννοείται, των εργοδοτών τους. Και επειδή κανείς δεν βρίσκεται να τους τραβήξει το αυτί προβαίνουν στην εκφορά λόγου ο οποίος δεν συνάδει με τη δημοσιογραφική δεοντολογία και ούτε εμπεριέχει τον απαραίτητο σεβασμό προς τους τηλεθεατές [τους εχέφρονες τηλεθεατές, να εξηγούμαστε].

Μερικοί θεωρούν ότι είναι στο σπίτι τους ή ότι η τηλεοπτική εικόνα είναι δική τους αποκλειστικότητα - λένε αστειάκια, χαριεντίζονται, λιγουρεύονται μοντέλα, δεν κρύβουν την κομματική τους ταυτότητα, λυσσάνε όταν αντιμετωπίζουν διαφορετικές απόψεις. Στο τέλος δε, μας λένε ότι υπηρετούν την πολυφωνία και τον πλουραλισμό, ότι αναδεικνύουν την πολυπλοκότητα στην πολιτική, την κοινωνία, τον πολιτισμό. Δεν ντρέπονται βεβαίως - σιγά... Ξεκίνησαν τον απηνή διωγμό όλων που υποστήριζαν τον ΣΥΡΙΖΑ όταν ο τελευταίος ήταν στην κυβέρνηση. Τι λαϊκιστές τούς ανέβαζαν, τι κομματόσκυλα τους κατέβαζαν, τι αριστερές παρενθέσεις ονειρεύονταν και άλλα γελοία και αντιδημοσιογραφικά. Ε, τώρα, που έχουν δική τους κυβέρνηση, έχουν ξεσαλώσει.

Δεν τους μιλάει κανείς, είπαμε. Για να τους συνεφέρει κάποιος, για να τους συνετίσει πρέπει και αυτός ο κάποιος να έχει συναίσθηση του τι σημαίνει δημοσιογραφία, τι ρόλο ακριβώς παίζουν η πολυφωνία και ο σεβασμός στη διαφορετικότητα. Εξετάζοντας κανείς όμως όλους αυτούς, που θα μπορούσαν να φέρουν στον σωστό δρόμο τους υπαλλήλους τους, κρίνοντας δηλαδή τα αφεντικά, τους ιδιοκτήτες των καναλιών, θα απογοητευθεί διότι εύκολα θα διαπιστώσει το ποιόν τους και την προσωπικότητά τους - τα δύο τελευταία αυτά χαρακτηριστικά αφορούν βεβαίως τα ενδιαφέροντά τους, τα συμφέροντά τους, έχουν να κάνουν με την οικονομία, το κέρδος και όχι με τους κανόνες της δημοσιογραφίας. Δεν γνωρίζουν από δημοσιογραφία οι άνθρωποι και δεν τους νοιάζει να μάθουν. Γι' αυτό κι έχουν αφήσει ασύδοτους τους υπαλλήλους τους να εκστομίζουν ό,τι κατεβάζει η κούτρα τους, να φέρονται όπως γουστάρουν στους καλεσμένους τους - αυτή η ασεβής στάση τείνει να γίνει κοινοτοπία στα τηλεοπτικά κανάλια, «θεσμός» με άλλα λόγια.

Το να ζητάς καλή συμπεριφορά και δεοντολογία σε μερικά κανάλια είναι σαν να ψάχνεις ψύλλους στ' άχυρα - και εάν τυχόν διαμαρτύρεται κανείς θα φαίνεται, όπως είπε και ο καθηγητής, σαν να μιλάει εν κενώ. Ισως· οι διαμαρτυρίες όμως δεν πρέπει να σταματήσουν.