هر آنچه راجع به

     یکی از دلایلی که نمی‌توان برای پارکور مسابقات منظم بین‌المللی برگزار کرد این است که مسیر حرکت نباید از پیش تعیین شده باشد. یعنی ورزشکار خودش را در یک موقعیت خاص قرار می‌دهد و براساس توانایی‌های بدنی و ذهنی‌اش، در لحظه تصمیم‌گیری می‌کند.     
    

 
اگر آتشفشان فاجعه‌بار سال ۱۹۰۲ در جزیره مارتینیک در دریای کارائیب رخ نمی‌داد و جورج هربرت افسر ارشد نیروی دریایی فرانسه مجبور نمی‌شد که برای نجات ۷۰۰ نفر از ساکنان و سربازانش، سخت‌ترین و هولناک‌ترین راه‌های ممکن را امتحان کند، شاید هرگز ورزش پارکور هم خلق نشده بود.

آقای هربرت یک افسر آموزش دیده نیروی دریایی فرانسه بود که پیش از جنگ جهانی اول برای آموزش نیرو‌های فرانسوی به جزیره مارتینیک رفت. اما آتشفشان، جان او، ساکنان و نیروهایش را به مخاطره انداخت. وقتی با موفقیت بخشی از ساکنان را نجات داد، در دفتر خاطراتش چنین نوشت: "مهارت‌های ورزشی، بدون شجاعت و نوع‌دوستی، هیچ فایده‌ای ندارند. "

او نتیجه گرفت که باید شکل آموزش سربازان فرانسوی را برای رسیدن به هنر گریز و نجات تغییر دهد. به کشور‌های بسیاری سفر کرد؛ از آمریکا تا کشور‌های آفریقایی و خاورمیانه. اما آغاز جنگ جهانی اول، او را از رویایش دور کرد.

حدود نیم قرن طول کشید تا ریموند بل، سرباز فرانسوی که زیر پرچم "نیرو‌های آزادی‌بخش جهانی" علیه ویتنام می‌جنگید، با استفاده از تجربیات و دست‌نوشته‌های هربرت، روش‌هایی نوین برای تعقیب یا گریز خلق کند. مدل‌هایی جدید از کوهنوردی، دویدن، پریدن و استتار کردن.

اما همه آن‌ها در آرایش‌های جنگی خلاصه می‌شد. جنگ ویتنام که به پایان رسید، آتش‌ها که خوابید، دیوید، پسر ارشد بل در فرانسه راه پدر را به سبکی کاملا صلح‌جویانه ادامه داد.

نام دیوید بل در فرانسه به عنوان بالرین، طراح، بدل‌کار، هنرپیشه و حتی نویسنده داستان‌های کوتاه هم شناخته می‌شود. اما همه جهان او را به عنوان خالق ورزش پارکور می‌شناسند. ورزشی که نه مرز دارد، نه محدودیت. گاهی به شدت خطرناک است، ولی کسی با یک سوت در دهان، شما را قضاوت نمی‌کند.
 

 
پارکور چیست؟
نام پارکور از عبارت فرانسوی "parcours du combattant" می‌آید. اما آن‌را "عبور سریع از موانع" هم معنی کرده‌اند. در حال حاضر، این ورزش تلفیقی از حرکات دو، شنا، کوهنوری، خزیدن و پریدن است.

یکی از دلایلی که نمی‌توان برای پارکور مسابقات منظم بین‌المللی برگزار کرد این است که مسیر حرکت نباید از پیش تعیین شده باشد. یعنی ورزشکار خودش را در یک موقعیت خاص قرار می‌دهد و براساس توانایی‌های بدنی و ذهنی‌اش، در لحظه تصمیم‌گیری می‌کند.

در ورزش پارکور، میزان سرعت، میزان پرش از ارتفاع یا جهیدن از موانع، الزاما تعیین‌کننده برتری نیست. بلکه دقت در زمان‌بندی انجام حرکت و انتخاب ایده‌آل‌ترین مسیر هم در بهترین بودن تاثیر مستقیم دارد. ورزشکارانی که اصول این رشته ورزشی را به اصطلاح در زندگی خود اجرا می‌کنند اصطلاحا "تراسور" هم خطاب می‌گویند.

اصول این ورزش از ابتدا بر پایه نوع‌دوستی و کمک به دیگران گذاشته شده است. اما نوعی آنارشیسم ورزشی و اجتماعی هم در رفتار آن‌ها به چشم می‌خورد. تراسور‌ها هرگز خود را محدود به ورزشگاه‌ها نکردند. آن‌ها را می‌توانید در پارک‌ها، سازه‌های بلند شهری یا اماکن عمومی ببینید.

اگر فیلم مستند "بپر لندن" (Jump London) ساخته نمی‌شد، شاید همین اندک اطلاعات در مورد نخستین فری راننر‌ها و پارکورکار‌ها در دست نبود. سال ۲۰۱۲ پارکور در موزه هنر‌های مدرن و معاصر استراسبورگ ممنوع شد. 

رایان دویل یکی از مشهورترین تراسور‌های اسپانیایی در نقد ممنوعیت‌ها، محدودیت‌ها و قانون‌گذاری برای پارکور سال ۲۰۱۰ گفته بود: "گاهی اوقات مردم از ما می‌پرسند، چه کسی در پارکور بهترین است؟ دلیل این پرسش این است که نمی‌دانند پارکور چیست یا چه کسی بهترین است.
 
من متوجه این سوالات نمی‌شوم. این سوالات را شاید بتوانید در مورد ورزش‌ها و ورزشکاران دیگر بپرسید، اما پارکور یک ورزش نیست، بلکه یک هنر است. مثل این می‌ماند که من از شما بپرسم بهترین موسیقی یا آهنگ دنیا چیست؟ ما بهترین آهنگ نداریم، همان طور که در پارکور هم بهترین وجود ندارد. "

شاید به همین دلیل بود که وقتی فدراسیون جهانی ژیمناستیک در سال ۲۰۱۷ تصمیم گرفت رشته ورزشی پارکور و همین‌طور "سازمان بین‌المللی پارکور" را زیر مجموعه خود کند، با مخالفت شدید تراسور‌ها مواجه شد. امروز این رشته ورزشی، زیر نظر فدراسیون جهانی ژیمناستیک فعالیت می‌کند.