Violiste vertelt hoe ze jarenlang playbackte: “We hoefden nooit te repeteren”

Jessica Chiccehitto Hindman toert jaren door de VS met een beroemd orkest. Alleen: net als de andere musici playbackte ze alles. De Amerikaanse schreef er een boek over. Naar aanleiding daarvan sprak The Guardian met haar.

Klinkt als Titanic
Hindman was eigenlijk helemaal niet zo’n heel goede violiste. Toch werd ze in 2003 aangenomen bij een beroemd orkest van een bekende componist, die ze niet bij naam noemt. Al snel kwam ze achter de waarheid: ze ‘speelde’ voor een dode microfoon, terwijl een cd-speler op volle sterkte aan stond. Of ze nu in een winkelcentrum optraden of in een groot concertgebouw, het publiek had nooit iets door. “Het klinkt als Titanic,” zei iemand ooit eens na een optreden. Het werd de titel van haar boek.

Uitgebuit
Het is niet verboden om met een geluidsband te spelen. Grote wereldsterren als Beyoncé doen het ook. De componist, die miljoenen platen verkocht en zelfs optrad in Carnegie Hall, is geen kwaadaardig genie. “Hij is vaak genereus en praat na de shows uren met zijn fans,” zegt Hindman. Met zijn tours verzamelde hij miljoenen voor goede doelen. Maar hij is ook een baas, die zijn personeel uitbuit en die verrassend onwetend is. Toen Hindman eens de vijfde symfonie van Beethoven opzette, zei hij: “Dit is mooie muziek, wat is het?”

Beroemd worden
Hindman, nu 39, is nog altijd mild voor haar oude baas. “Het was vriendelijke, zachtaardige oplichterij. Het is veel wijdverspreider dan mensen denken. Het is grappig hoe boos mensen worden. Ze denken dat hij gedreven werd door geld, maar dat denk ik niet. Hij wilde beroemd zijn en geprezen worden, gezien worden als een heel goed mens. Maar dat kan je op een duister pad brengen tot een punt waarop je de microfoons van heel goede muzikanten uitzet, omdat je geobsedeerd bent door perfectie.”

Nooit repeteren
“De componist wilde dat muzikanten mimeden, omdat we dan perfect zouden klinken, nooit hoefden te repeteren en hij ons kon inwisselen als sokken,” aldus Hindman. De muzikanten, van wie sommigen gepromoveerd waren aan de beste conservatoria, accepteerden het, omdat ze net als Hindman geen fulltime werk konden vinden en het geld nodig hadden. “Ik was de minst gekwalificeerde persoon in het ensemble,” vertelt ze. “Dat maakte het zo stom: hij had musici van wereldklasse en hij gebruikte ze niet. Sommige violisten klonken geweldig, maar niemand kon het horen.”

Of haar baas gelukkig was? “Soms wel, maar nooit op het podium. Hij had een hekel aan de optredens, maar hij was dol op het idee van musicus zijn en hield van de gedachte dat we een gelukkige orkestgroep waren, maar dat was zo ver van de realiteit.”

Bron(nen):   The Guardian