Vlaamse rechters 9 keer strenger dan Franstalige in toepassing asielrecht

Vlaamse rechters zijn negen keer strenger in de toepassing van het asielrecht dan Franstalige rechters. Dat schrijft L’Echo. Het gegeven was lange tijd bekend, maar wordt nu ook objectief bevestigd door cijfers uit het activiteitenverslag van de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen (RvV). 

Franstalige rechters kennen negen keer sneller het vluchtelingenstatuut toe dan hun Vlaamse collega’s. Dat blijkt uit het activiteitenverslag van de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen (RvV), die voor de eerste keer in tien jaar de cijfers per taalrol publiceerde. Uit de gegevens voor de jaren 2017, 2018 en 2019 blijkt dat 92,44 procent van de Vlaamse beroepsprocedures uitdraaiden op een afwijzing. Bij Franstalige rechters was dit 70,81 procent. In het Nederlandstalige taalgebied eindigde 1,20 procent van die gevallen met de erkenning van de vluchtelingenstatus, tegenover 12,18 procent aan Franstalige zijde.

(Lees verder onder de tweet.)

“Interpretatie wet strenger aan Vlaamse zijde”

“Er is geen significant verschil tussen de taalkundige rollen met betrekking tot regularisaties, visumaanvragen en gezinshereniging. Maar voor het asielrecht is het verschil onbetwistbaar. We hebben verschillende algemene vergaderingen georganiseerd om de jurisprudentie over de belangrijkste geschilpunten te harmoniseren, maar de resultaten zijn niet tastbaar. Ik durf geen verklaring te geven”, reageert eerste voorzitter van de RvV Serge Bodart.

Enkele Franstalige advocaten zien naar eigen zeggen wel verklaringen. “Het is slechts een weerspiegeling van wat we in de maatschappij zien. Het verband ligt voor de hand. De interpretatie van de wet is aan Nederlandstalige zijde strenger. Ik kende ooit een rechter die opschepte dat hij nooit een enkele vluchtelingenstatus had toegekend”, zegt Jean-Marc Picard, hoofd van de commissie voor het vreemdelingenrecht van ‘Avocats.be’.

Volgens Matthieu Lys, advocaat en docent aan de UCL, zijn Nederlandstalige hoorzittingen dan weer van “slechtere kwaliteit” en “bijna uitsluitend gericht op elementen van geloofwaardigheid van het verhaal ten nadele van andere objectieve elementen”.