Hoogzwangere Dionne en zieke Willeke kunnen al maanden hun familie in Nederland niet zien

Je familie en dierbaren maanden lang niet zien, ook als je hoogzwanger bent van je eerste kind of chemotherapie ondergaat omdat je borstkanker hebt. De grens met België wordt zeer goed bewaakt en is sinds 20 maart gesloten, tenzij je naar Nederland voor je werk moet. Dit tot groot ongenoegen en verdriet van zowel grensfamilies als een aantal burgemeesters van de grensregio’s.

In de media wordt sinds deze week beweerd dat de grenzen waarschijnlijk 1 juni weer opengaan voor grensfamilie, dus na het pinkersterweekend. Er wordt al geruime tijd geroepen dat er een verandering aan zit te komen, maar telkens is daar weer die teleurstelling. In een besloten Facebookgroep Grensfamilies genaamd lopen de emoties hoog op. Geen Moederdag samen, geen Pasen samen en nu ook geen Pinksterweekend samen. Waarom duurt dit zo lang en wat is de impact hiervan?

Dionne Verheijen (28) is hoogzwanger van haar eerste kind. Zij is Nederlandse, haar vriend is Belgisch. Haar ouders wonen in Limburg, 40 minuten van hun vandaan. Ze is 16 juni uitgerekend en is eind februari voor het laatst bij haar ouders geweest. “Ik heb al zoveel geprobeerd, maar ik word van het kastje naar de muur gestuurd. Het is gewoon net oorlog, zoals wij nu het land niet uit mogen en onze familie en vrienden niet mogen zien. Toen de grens dichtging, had niemand verwacht dat het zo lang zou duren.”

“Ik moet soms veel huilen”

Ze werkt in de zorg, en dit betekent in België dat je meteen moet stoppen met werken. Dionne zit dus al heel lang thuis. “Heel eerlijk: ik heb een tijdje tegen het depressieve aangezeten. Ik hoor van mensen in Nederland dat ze elkaar meer mogen zien, gaan wandelen en bij elkaar in de tuin zitten. Ik zit hier in mijn eentje met mijn vriend. De muren komen soms op me af. Ik moet soms veel huilen. Ik mag niet naar mijn ouders rijden om daar in de tuin te zitten.”

Via haar huisarts heeft ze geprobeerd een briefje te regelen waarmee haar moeder naar België mag komen om voor haar te zorgen. Daar ging hij niet meer akkoord. Vorige week heeft haar vriend het bij zijn huisarts geprobeerd en het verhaal iets aangedikt. Dat heeft gewerkt, waardoor Dionne haar moeder vorige week eindelijk weer mocht zien. “Het was heel emotioneel. De agent bij de grens deed even moeilijk toen mijn moeder het briefje liet zien. Daar staan een stuk of tien agenten, er is een heel kamp opgezet. Elke auto moet papieren laten zien. Het was net als in de film toen ik haar weer zag.”

Willeke van Dommelen woont bij haar vriend in België sinds ze in januari te horen heeft gekregen dat ze borstkanker heeft. Ze woont 80 kilometer van het ziekenhuis in Maastricht vandaan, waar ze wordt behandeld. Ze moet hiervoor met een begeleidend schrijven van haar oncoloog de grens over. Dat is de enige reden dat ze de grens over mag. “Deze ziekte is al een confrontatie, maar nu word ik ook geconfronteerd dat ik mijn kinderen die in Nederland wonen niet mag zien. We doen wel aan videobellen, maar waarom maken ze voor familie geen uitzondering? Het ontneemt veel van onze vrijheid. Ik ben inmiddels tussendoor met spoed geopereerd en toen kon ik ook geen bezoek ontvangen. Dat was heel emotioneel en afstandelijk. Dat doet iets met je. Voor mij is dit een traumatische ervaring.”

“Het grijpt me soms volledig bij de keel”

Ze moet nog acht keer chemo ondergaan en nog vijftien tot twintig keer bestralingen. “Ik blijf positief en sterk, maar het feit dat je gescheiden leeft van je familie, je kinderen, dat vind ik echt heel heftig. Als je ziet hoe het eraan toe gaat aan de grens: je moet documenten laten zien en er zijn veel agenten waar je langs moet rijden. Ik heb mijn haar verloren door de chemo, dus als ik naar het ziekenhuis moet, denk ik: je ziet toch wel waarom ik de grens over moet? Het doet mij denken aan het DDR gevoel, waar ik voor de val van de muur veel ben geweest en vier jaar geleden ook nog een keer. Ik kan begrijpen dat we voor tanken en boodschappen de grens niet over mogen, maar om je dierbaren te zien…Dit doet echt iets met mensen. Het grijpt me soms volledig bij de keel.”

Een ding is zeker voor Dionne: als de grens nog dicht is na haar bevalling, kan iedereen volgens haar de pot op. “Dan rijd ik gewoon de grens over en ga ik in Nederland mijn kraamtijd doen. Dan krijg ik maar een boete van 250 euro als ik weer terugrijd. Ik geloof dat je zelfs een gevangenisstraf kan krijgen. Maar anders trek ik het echt niet.”
In de Faceboekgroep is inmiddels tot actie overgegaan en laten ze flink van zich horen. Het plan is dat de grens pas op 8 juni weer opengaat, en volgens laatste berichten dus op 1 juni. Elke dag eerder is meegenomen. Laten we hopen dat iedereen het Pinkersterweekend weer met familie en dierbaren, op gepaste afstand, kan