کوچه پس کوچه‌های عمر ما در گذر از کرونا
by فاطمه تواناایسنا/بوشهر کوچه پس کوچه روزهای عمر ما قرار نیست همیشه هموار باشد، گاهی زندگی بر خلاف انتظار پیش می رود، غمگین می شویم، لیکن از درس های بزرگی که ناملایمات به ما می دهد غافل هستیم.
بیماری همه گیر کووید ۱۹ اخیر کشور قطعا در کنار سختی‌هایش به ما درس هایی نیز داد، همان بیماری دلهره آوری که استرسی مدام را به جان های ما هدیه کرده و روزهایمان را با مفاهیم نامانوس و دشواری گره زده است.
فکرش را نمی کردیم نتوانیم بی دغدغه مغازه برویم
ناهید بانوی جوانی است که در دوران شیوع کرونا شاهد تولد فرزندش نیز بوده به ایسنا می گوید: اولین درسی که از این روزها گرفتم این بود که انسان چیزهایی را که دارد قدر نمی داند، کرونا جامعه را دچار مشکلی کرد که انسان در بدترین حالت ممکن هم فکرش را نمی‌کرد. مثلا هیچ کس فکرش را نمی‌کرد که نتواند بدون دغدغه بیمار شدن به مغازه برود، و مایحتاجش را خرید کند. یا اینکه برود ولی ترس از بیماری و مشکلات آن وی را از بیرون رفتن بترساند و منع کند.
کرونا نشان داد چقدر محدود بودن سخت است
این بانوی جوان می گوید: کرونا یادآوری کرد که من چقدر انسان های زندگی ام را دوست دارم، مثلا خیلی وقت ها بیش از آنکه از مریض شدن خودم بترسم از این ترسیدم که اطرافیانم و یا پدر و مادرم به این بیماری مبتلا شوند. کرونا باعث شد بفهمم چقدر محدود بودن سخت است.
ناهید ادامه می دهد: فرزند من زمانی به دنیا آمد که این بیماری آمده بود و خیلی ناشناخته بود و باعث شد خیلی از چیزهایی که می توانست در آن روزها لذت بخش باشند برای من همراه با ترس بود، مثلا رفتن به بیمارستان برای تولد فرزندم برایم سراسر ترس بود. ترس از اینکه نکند خودم و یا همراهانم بیمار شوند، و شادی را تا حد زیادی این بیماری از ما گرفت، که امیدوارم هرچه زودتر بیماری برود و شادی برگردد.
آرزوی دیدار والدین بدون ترس انتقال بیماری
وی عنوان می‌کند: آزادی بزرگترین نعمتی است که ما انسان ها داریم و کرونا آن را از ما گرفت و ما را در شرایطی قرار داد که بیشتر قدر دورهمی‌ها و دید و بازدیدهایمان را دانستیم. ما فهمیدیم آسودگی دیدار والدینمان در ایام عید خود یک نعمت بود.
درس‌های بهداشتی کرونا
وی می‌گوید: همچنین از نظر بهداشتی نیز درس هایی به ما داد و باعث شد برخی عادت ها را دیگر تکرار نکنیم مثلا دیگر با دستان نشسته وارد خانه و یا محیط آشپزخانه نمی شوم یا لباسی را که محیط بیرون پوشیده ام به محض ورود به خانه عوض می‌کنم.
بعد از کرونا، سرماخوردگی کم شده است
ناهید به مخاطبان ایسنا می گوید: سعی می کنم با هر نوع ویروسی که خودم درگیر آن بودم با ماسک بیرون بروم تا به دیگران انتقال ندهم. چون این کار باعث می شود بیماری کمتر بین مردم پخش شود، الان اگر دقت کنیم از وقتی که کرونا شایع شده، سرماخوردگی در بین مردم کم شده است چون مراعات بیشتری می شود، من در بین خانواده و خواهر، برادرها و نوه هایمان که دقت می کنم این دو سه ماه اخیر خدا را شکر درگیر هیچ‌نوع ویروسی نبوده اند! چرا؟ چون به دلیل کرونا بهداشت فردی را بیش از پیش رعایت کرده اند.
ما قدردان تر شده ایم
ناهید ادامه می دهد: کرونا ما را شکرگزارتر کرد و قدر خیلی چیزها را بیشتر می دانیم، و اگر شرایط به حالت عادی برگردد از زندگی لذت بیشتری می بریم، مثلا دانش آموزان که سابقا از مدرسه رفتنشان متنفر بودند، حالا که به نوعی از آن محروم شده اند لذت می برند.
بعد از کرونا بیشتر به هدفم از زنده بودن می اندیشم
ناهید عنوان می کند: کرونا باعث شد من بیشتر به این قضیه فکر کنم که هدفم از زنده بودن چیست؟ به این فکر می کنم اکنون که من از بیماری و مرگ می ترسم و می خواهم جانم را حفظ کنم، قرار است با حفظ این جان چه کار کنم؟ فقط قرار است زنده بمانم؟! و بیشتر به این فکر می کنم هدفم از زندگی کردن چیست.
ایده های بعد از کرونا
ناهید از ایده هایی که برای بعد از کرونا دارد نیز سخن می گوید: مردم باید فاصله فیزیکی را بعد از کرونا نیز رعایت کنند و همین باعث کمتر شدن انواع بیماری‌های ویروسی می شود. یا وسایل نقلیه عمومی بعد از کرونا نیز بهتر است مرتب ضدعفونی شوند. همچنین بهتر است که مردم برخی وسایل خانه مانند دستگیره های درها و وسایل آلوده تر را هر از گاهی ضدعفونی کنند.
وی ادامه می دهد: برخی نیز عادت دارند با دستان نشسته در محیط بیرون خوراکی می‌خورند که بهتر است در دنیای بعد از کرونا این مساله را نبینیم، و تا حد امکان در محیط بیرون و مشکوک چیزی نخوریم. همچنین کسانی که کوچکترین شکی به سرماخوردگی دارند به دیگران دست ندهند و روبوسی نکنند و آخرین ایده ام برای دنیای بعد کرونا این است که در مکان های عمومی مانند آرایشگاه‌ها مثلا ژل های ضدعفونی کننده همچنان باقی بماند و مورد استفاده قرار گیرد.
مرگ را دور از خودمان می دیدیم
سیده زهرا دیگر بانویی بود که با ما هم صحبت شد و عنوان کرد: قدر دور هم بودن ها، دست دادن و روبوسی‌ها و بغل کردن‌های بدون دغدغه، بیرون رفتن، خرید کردن، حتی خریدن یک ساندویچ از ساندویچ فروشی کثیف کنار خیابان، و مسافرت رفتن ها را الان بیش از پیش می دانم و متوجه شده ام همه این موارد نعمت بوده اند.
وی ادامه می دهد: حتی قدر زنده بودنمان را هم درست نمی‌دانستیم، ما مرگ را اینقدر به خودمان نزدیک نمی‌دیدیم. ما انسان ها مغرور شده بودیم و فکر می‌کردیم آنقدر در علم و آگاهی و تکنولوژی پیشرفت کرده ایم که خدا را هم بنده نبودیم.
پیش روی ما یک دنیای ناشناخته است
سیده زهرا ادامه می دهد: ما آدمها هر چقدر هم که بزرگ شویم، هر چقدر هم که آگاهی مان بیشتر شود، و هر اندازه که در تکنولوژی و بهداشت و... پیشرفت کنیم باز هم پیش روی ما یک دنیای ناشناخته است.
وی می گوید: ما هر چقدر هم که بدانیم باز هم طفلی بیشتر نیستیم و محتاجیم، و جالب آنکه اتفاقا هر چه جلوتر می رویم، نیازمان نیز بیشتر می‌شود.
ما، چه بخواهیم چه نخواهیم و چه بدانیم، چه ندانیم، برای هر لحظه مان محتاج خداییم. و درس کرونا و پیام کرونا برای من این بوده که قدر خدایی را که داریم بیشتر بدانیم.
وی نظرش دربارة بعد از کرونا این است که باید بیشتر حواسمان باشد چرا که ما یک لحظه هم از خدای خودمان بی نیاز نیستیم، حتی برای انجام دادن ساده ترین و معمول‌ترین کارهایمان نیز به او محتاجیم.
فهمیدم چه خدای بزرگی دارم
راضیه عنوان کرد: من ارزش شادیهای که داشتم و آنها را نمی دیدم دانستم فهمیدم یه هواخوری ساده چقدر حال ادم را عوض می کند فهمیدم چقدر یه دیدار ساده با اعضای خانواده حیاتی است، یه آب هویج بستنی چه کیفی داره، چه بی دغدغه می‌رفتم خرید و هر چه لازم داشتم مهیا بود، فهمیدم چه خدای بزرگی دارم و نیاز نیست برای عذاب اخرت بساط بزرگی بچیند بلکه با یک چیز میکروسکوپی هم می تواند عذاب سختی دهد.
راضیه می گوید: بعد از کرونا دیگر قلب عزیزی را نمی شکنم چون می دانم تحمل ندیدن عزیزانم سخت است ناشکری نمی کنم چون سلامتی گرانبهاترین است. مفهوم آزادی را درک کرده ام و بهانه گیر نمی شوم.
او ادامه داد: مایلم با خانواده و دوستانم قرار ماهانه برای ملاقات داشته باشم، سعی می کنم کمتر کسی را قضاوت کنم چون دیدم به لحظه ای ممکن است وقتی برای حلالیت نیابم پس می خواهم در همان جلسات ماهانه همگی حلالیت بطلبیم، دلم می خواهد طرحی بیندیشیم برای قشر کم درآمد تا همواره و برای چنین بحرانهایی پس اندازی داشته باشند.
جامعه با وجود تکنولوژی همچنان آسیب پذیر است
صفیه نیز از درس های کرونایی این ایام می گوید: جامعة بشری همچنان باوجود پیشرفت های علمی و تکنولوژی در برابر بیماری های واگیر به شدت آسیب پذیر است. و احتمالا این روند در آیندة دور و نزدیک هم ادامه خواهد داشت.
او عنوان می کند: بهداشت فردی همچنان در سطحی نیست که مانع گسترش بیماری های ناشی از ویروس باشد. اگر چه انواع شوینده ها، ضدعفونی کننده ها و لوازم بهداشتی تولید شود. و با همه پیشرفت های بشری همچنان در کشورهای توسعه یافته درجاتی از غافلگیری در برابر انواع بیماری‌ها وجود دارد.
بعد از کرونایی وجود ندارد
وی در جواب اینکه بعد از کرونا چه کارهایی را دیگر تکرار نمی کنی عنوان می کند: به نظر من ممکن است بعد از کرونایی وجود نداشته باشد. و به نظر می رسد باید سطح بالاتری از بهداشت فردی و اجتماعی در آینده به کار گرفته شود.
ترس از روابط اجتماعی متفاوت بعد از کرونا
از ایده های صفیه برای دوران بعد از کرونا می پرسیم که می گوید: ترس من از این است که روابط اجتماعی متفاوتی نسبت به قبل کرونا در جامعه حاکم شود. وی ادامه می دهد: تا پیش از این در فیلم های آسیای شرقی بوسیدن فرزندان توسط والدین عجیب به نظر می‌رسید و به ظاهر از عدم وجود مهر والدین نسبت به کودک حکایت داشت. و یا دست ندادن آنها عجیب به نظر می‌رسید، در حالی که هم اکنون این به یک امر عادی در جامعه تبدیل شده است. بنابراین برای برگشت به دوران قبل کرونا یا برگشت به روابط فرهنگی پیش از آن با دشواری هایی همراه خواهیم بود. و برای حل اینگونه مسائل باید به نظر من فکری شود.
بیماری کرونا پایان دنیا نیست
ژولیت رودینی دانشجوی پست داک روانشناسی و روانشناس مقیم آلمان کشورمان در گفت و گو با خبرنگار ایسنا در این باره گفت: کرونا بخش های مثبت و منفی زیادی برای ما داشت، و حتی اگر بخواهیم از دور به این مساله نگاه کنیم نقاط مثبت آن بیشتر بود، به عنوان نمونه از محیط زیست گرفته تا تاثیری که در روابط افراد داشت را می توانیم مد نظر بگیریم.
وی عنوان کرد: خیلی از خانواده ها دچار مشکلاتی شدند و خیلی نیز همبستگی و اتحاد بیشتر را تجربه کردند که این خود می تواند یکی از چالش ها و یا تاثیرهای مثبت کرونا باشد.
رودینی اظهار کرد: قطعا انسان ها بعد از این پاندمیکی که به وجود آمد به دنیا به شیوة دیگری نگاه می کنند و از نظر روانشناسی گفته می شود حتی انسان ها امیدوارتر از قبل شده اند و سطح انتظاراتشان پایین تر از قبل آمده و صبر و شکیبایی بیشتری پیدا کرده اند.
این روانشناس ادامه داد: یکی از چیزهایی که باید خیلی روی آن تاکید کرد چون اثرات آن ممکن است در طول زمان نشان داده شود، اثرات منفی قرنطینه و حفظ فاصلة اجتماعی و یا ضدعفونی کردن های مکرر است و هر کدام از این ها ممکن است تاثیری منفی داشته باشد که به مرور زمان نشان داده می شود. اما نکتة بارز این است که ما در هیچ کدام از کشورها به طور خیلی خوب و عالی برای این پاندمیک آماده نبودیم و نیاز است که حتما یه آمادگی داشته باشیم چرا که این بیماری انتها و پایان دنیا نیست بلکه ما شاید بیماری های در همین سطح و یا بیماری های خطرناک تر از این را هم تجربه کنیم، بخاطر همین نیاز است انسان ها از نظر روانی آماده باشند.
انتهای پیام