‘White Lines’ verheerlijkt de in MDMA gedrenkte Ibiza-pret niet, maar steekt ook geen belerend vingertje op

Ronald Meeus zet deze week de blik op oneindig. Vandaag: White Lines op Netflix

Ik heb me, op een korte maar hevige raveplons rond m’n negentiende na, voor het grootste deel van m’n jeugd vermaakt in cafés en op chirofuiven. En daar heb ik nu zo’n godverrekte spijt van. Sinds ik pas als jonge veertiger – rijkelijk laat dus – opnieuw elektronische muziek leerde appreciëren, besef ik dat ik destijds evengoed thuis een plaat van Oasis en Soundgarden kon hebben opgelegd, of er nu en dan eens een concert van kon hebben meegepikt, maar dat ik in m’n weekends heel wat heb laten liggen door me af te keren van het elektronische werk. Om echt compleet, bijna fysiek, op te gaan in de muziek werkt de behaaglijke repetitie van dat soort deuntjes gewoon beter, weet ik nu.

De aantrekkingskracht van zo’n elektronische roes staat centraal in de nieuwe Netflix-reeks White Lines, van Casa de Papel-showrunner Alex Pina. De tiendelige serie, over een Britse vrouw die naar Ibiza reist om daar de toedracht achter de dood van haar broer te achterhalen, brengt natuurlijk een stel kleurrijke figuren naar voren, die als veertiger nog in die scene zijn blijven hangen. En de prachtig in overgesatureerd beeld gebrachte vista’s maken er bijna een toeristisch reclamefilmpje van.

Perfect is White Lines hoegenaamd niet. Het centrale mysterie is een flutverhaaltje van dertien in een dozijn. De mommy issues van een van de personages lijken er heel afgemeten bijgesleurd om nog een extra scherp randje toe te voegen. Pina’s drang om vaart in het geheel te houden schiet bij momenten de ontwikkeling van zijn personages voorbij. En welke Brit spreekt nu ‘Ibiza’ uit met een Spaanse lispel in de ‘z’?

Maar White Lines zit wél goed qua balans: ze glorificeert de in MDMA, cocaïne en mescaline gedrenkte Ibiza-pret niet, en steekt er tegelijkertijd ook geen belerend vingertje over op. Heel wat van de personages lijken hun allerwildste tijd ook goed te hebben doorstaan, ook al zijn ze zich beginnen in te laten met volk dat moreel helemaal niet in de haak zit. En gaandeweg driezelen – zeer zachtjes – de juiste vragen door over zo’n leven in constante pret. Zoals: hoeveel is te veel plezier? En hoeveel van een ‘normaal’ leven geef je daar dan voor op?

Als de muziek van White Lines een indicatie mag heten van wat ze daar echt op de draaitafels leggen op dat Spaanse eiland, dan is dat overigens best wel oercommerciële kutmuziek, hoor. Wanneer je een tv-reeks zoekt die zich afspeelt in dat soort wereldjes, maar je hoort liever elektronische platen met iets meer punch, grom en dreun erin, heb ik nog een andere serietip voor je: de Duitse reeks Beat, op Amazon Prime Video, een soort spionagethriller die zich afspeelt in de Berlijnse technoscene. Het verhaal is (nog) slapper dan dat van White Lines, de muziek gelukkig niet.