Επιστολή προς την ελληνική οικογένεια *

Επιστολή ανατριχιαστικά λιτή και αμείλικτη, αποκαλυπτική και παιδαγωγική. Να την προσέξουμε.

«Αξιότιμη ελληνική οικογένεια, αυτό το βιβλίο είναι για σένα. Θέλω μ’ αυτόν τον τρόπο να σε ευχαριστήσω για όσα μού έδωσες όλα αυτά τα χρόνια. Σ’ ευχαριστώ που στήριξες το μεγάλωμά μου στις ενοχές και στον φόβο. Ηταν πράγματι ο μόνος τρόπος να με ελέγχεις και να με καθοδηγείς. Εχοντας χαράξει και τα δύο αυτά βαθιά στο ασυνείδητό μου, ήταν αδύνατον να φύγω μακριά από τις υπερπροστατευτικές σου φτερούγες, ακόμα κι όταν αυτές γίνονταν σκοινιά που με έπνιγαν.

»Σ’ ευχαριστώ που με έκανες ανίκανη να πάρω τη ζωή στα χέρια μου, αφού πάντα υπήρχαν τα δικά σου που θα την κρατούσαν. Σ’ ευχαριστώ που με ακρωτηρίασες ψυχικά προκειμένου να είμαι το καλό παιδί που ονειρεύτηκες από τη σύλληψή μου ακόμα. Σ ευχαριστώ που μου έμαθες τι θα πει αγάπη με ανταλλάγματα, μια και από νωρίς μου έδωσες να καταλάβω ότι δεν πρόκειται να μ’ αγαπήσεις γι’ αυτό που είμαι, αλλά μόνο γι’ αυτό που θα ήθελες να γίνω. Που μου έμαθες ότι πρέπει να είμαι τέλεια σε όλα και ότι δεν έχω δικαίωμα στο λάθος.

»Από νωρίς με έκανες να καταλάβω ότι ελάχιστη σημασία έχει τι νιώθω. Σημασία έχουν μονάχα οι ρόλοι που με είχες φορτώσει και που έπρεπε πάση θυσία να εκπληρώσω. Εμαθα έτσι να καταπνίγω τις επιθυμίες μου, ν’ ανέχομαι πρόσωπα και καταστάσεις που σιχαινόμουν. Χάρη σ’ αυτή την τεχνική έμαθα να λέω ψέματα στον εαυτό μου και να μην κάνω ποτέ σχέσεις ουσίας με τους συνανθρώπους μου.

Σ’ ευχαριστώ που δεν με βοήθησες να βρω τον εαυτό μου, αντίθετα, μαζί με τις άλλες δύο νευρώσεις -τη θρησκεία και το σχολείο- κατάφερες να τον ισοπεδώσεις. Σ’ ευχαριστώ για τις νύχτες που δεν μπορούσα να κοιμηθώ γιατί θα ξημέρωνε, κι ένας θεός ξέρει πόσο με τρόμαζε η καινούργια μέρα. Για τα πρωινά που δεν ήθελα να σηκωθώ γιατί φοβόμουν ότι αν κάνω έστω κι ένα βήμα μακριά από το κρεββάτι μου θα πεθάνω.

»Αξιότιμη ελληνική οικογένεια, εκ μέρους των νέων της γενιάς μου, των μελλοθάνατων των τριάντα, σ’ ευχαριστώ. Σ’ ευχαριστώ που αντί να ρισκάρουμε και να διεκδικούμε με θάρρος τη ζωή, καθόμαστε στον καναπέ μας με τους γονείς μας και βλέπουμε τηλεόραση. Που χωρίς εσένα για δεκανίκι νιώθουμε τελείως αδύναμοι. Πέτυχες να έχεις μέσα στο σπίτι σου μικρά παιδιά και μόνιμα επαναστατημένους εφήβους τριάντα ετών. Σ ευχαριστώ για την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, την κατάθλιψη, τα χάπια.

»Ιερή ελληνική οικογένεια, χρόνια ολόκληρα λες με καμάρι ότι είσαι δεμένη, πως ό,τι κάνεις στα μέλη σου το κάνεις από αγάπη. Αγνοείς, όμως, ή σκοπίμως ξεχνάς ότι η αληθινή αγάπη, για να μην καταντήσει ψυχαναγκασμός, προϋποθέτει ένα και μόνο πράγμα: Ελευθερία».

* Η ως άνω επιστολή αποτελεί τον πρόλογο στο βιβλίο της 37χρονης δασκάλας Ελευθερίας Χαλόφτη με τίτλο «Προς την ελευθερία» και υπότιτλο «Μαρτυρία -Παλεύοντας με το τέρας της ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής». [Για το υπέροχο αυτό βιβλίο θα γράψουμε αναλυτικά, συντόμως, στις Ριζοσπαστικές Αναγνώσεις]