Οι κρίσεις που άλλαξαν τον Μητσοτάκη

Μπορεί μία κρίση να αλλάξει έναν πολιτικό; Να του προσδώσει νέα χαρακτηριστικά; Η απάντηση είναι με βεβαιότητα καταφατική. Αν μάλιστα οι κρίσεις είναι δύο και μάλιστα τόσο κοντά η μία στην άλλη και τόσο ισχυρές, η απάντηση γίνεται ακόμα πιο σαφής. Αυτό έχει συμβεί και με τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Στα τέλη Μαρτίου ξεσπά στα ελληνοτουρκικά σύνορα κάτι που κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει. Η πίεση που ασκείται από την Αγκυρα, αναγκάζει την Αθήνα σε άμεσες αντιδράσεις και σε μία πρωτοφανή δοκιμασία των αντανακλαστικών της σε συνθήκες σχεδόν πολεμικές. Ο Εβρος όχι μόνο κράτησε, αλλά ο αιφνιδιασμός που πήγε να κάνει ο Ερντογάν του γύρισε μπούμερανγκ και μετατράπηκε σε προσωπική του ήττα.

Λίγο αργότερα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα δηλώσει πως «η Ελλάδα δεν εκβιάζεται». Ο ευρωπαϊκός παράγοντας έχει σταθεί στο πλευρό της χώρας, αλλά στο εσωτερικό έχει συμβεί κάτι ακόμα πιο σημαντικό: έχει ανακτηθεί μεγάλο μέρος της χαμένης εθνικής αυτοπεποίθησης της περασμένης δεκαετίας.

Πριν καν φύγουν οι Ενοπλες Δυνάμεις και η Αστυνομία από τα σύνορα θα ακολουθούσε νέα κρίση, αυτή τη φορά βγαλμένη από σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Περίπου 15 μέρες μετά την κορύφωση του Εβρου, η Ελλάδα αναγκάζεται να βάλει λουκέτο στην οικονομική και κοινωνική δραστηριότητα για να προστατεύσει την υγεία του πληθυσμού.

Ενα μήνα αργότερα και αφού έχει δοθεί ένας πρωτόγνωρος αγώνας κυβέρνησης και κοινωνίας για την απόκρουση του ιού, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα περιγράψει για πρώτη φορά στο διάγγελμα της 13ης Απριλίου τις αλλαγές που επέφερε η υγειονομική κρίση και στον ίδιο. «Το μεγαλύτερο κέρδος μας», θα πει, «από αυτή την πρωτόγνωρη κρίση έχει όνομα. Και λέγεται εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη προς το κράτος. Προς την κυβέρνηση. Προς τον συμπολίτη! Γιατί, μέσα σε 50 ημέρες, διαλύθηκαν μύθοι δεκαετιών. Και βγήκαν συμπεράσματα, που θα μας συνοδεύουν για καιρό».

Και αυτοκριτική

Ο πρωθυπουργός θα πρόσθετε την εξής φράση, στην οποία τότε δεν δόθηκε μεγάλη σημασία, αλλά ίσως σήμερα να κρύβει τη φιλοσοφία της επόμενης μέρας. «Μέσα στην πρωτοφανή αυτή κρίση άλλαξαν πολλά με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Αλλάξαμε και εμείς», είπε. Το «εμείς» συμπεριελάμβανε βεβαίως και τον εαυτό του. Τι ακριβώς εννοούσε, θα γίνει ακόμα πιο σαφές μία εβδομάδα μετά στη συνέντευξη που παραχώρησε στην «Κ» και στον Αλέξη Παπαχελά. «Σας είπα για τη μεγαλύτερη σημασία που αποδίδω στο ΕΣΥ. Και εκεί κάνω κι εγώ τη δική μου, προσωπική αυτοκριτική» θα εξηγήσει.

Πράγματι, οι δύο συναπτές κρίσεις και κυρίως αυτή του κορωνοϊού, πρόσθεσαν νέα στοιχεία στον τρόπο που ασκεί πολιτική ο πρωθυπουργός. «Ο Μητσοτάκης του Μαΐου είναι διαφορετικός από τον Μητσοτάκη του Ιανουαρίου» εξηγεί στην «Κ» συνεργάτης του πρωθυπουργού. Στο τελευταίο διά-γγελμά του το είπε και ο ίδιος: «Προσωπικά, νιώθω πιο δυνατός, έχοντας αντιμετωπίσει σε λίγους μήνες –και σχεδόν παράλληλα– την πρόκληση της οικονομίας, την καταιγίδα του μεταναστευτικού και την απειλή μιας παγκόσμιας πανδημίας».

Επιστέγασμα των ανωτέρω ήταν μία ακόμα δική του φράση, πριν από τέσσερις ημέρες. Κατά τη διάρκεια τηλεδιάσκεψης με ανώτερα στελέχη του επιχειρηματικού οργανισμού YPO (Young Presidents’ Organization), ο πρωθυπουργός σε μία αποστροφή του λόγου του είπε: «Είμαι φιλελεύθερος πολιτικός, δεν είμαι νεοφιλελεύθερος. Δεν πιστεύω ότι οι αγορές έχουν πάντα τη λύση. Πιστεύω ότι το κράτος έχει ρόλο να παίξει, ειδικά σε περιόδους κρίσης. Και αυτό ακριβώς κάναμε» υπογράμμισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, προσθέτοντας ότι προτεραιότητά του είναι η προστασία του κόσμου της εργασίας.

Είναι προφανές πως στη διαδρομή του κ. Μητσοτάκη τον ένα χρόνο της πρωθυπουργίας του υπάρχουν τρία ορόσημα: ο Εβρος, η απόφαση για lockdown που όπως είπε την έλαβε μόνος του και η φάση που βρισκόμαστε σήμερα της επιστροφής στην κανονικότητα. Και οι τρεις πολιτικές στιγμές τον έχουν αλλάξει και έχουν προσθέσει νέα χαρακτηριστικά στην πολιτική του, τα οποία θα επιχειρήσει, όπως λένε συνεργάτες του στην «Κ», να αποτυπωθούν και στο τέταρτο και πιο δύσκολο ορόσημο που έχει μπροστά του: την ανάταξη της οικονομίας.

Η 7η Ιουλίου είναι από μόνη της ορόσημο, καθώς συμπληρώνεται ένας χρόνος στο Μέγαρο Μαξίμου. Και ο στόχος βαδίζοντας προς τα εκεί, είναι να αποτελέσει τον «επίλογο της κρίσης και πρόλογο της αναγέννησης» όπως είπε ο ίδιος στο τελευταίο διάγγελμά του.

Για περισσότερη αρθρογραφία, γίνετε συνδρομητής στην έντυπη Καθημερινή.