H ιδεολογική εμμονή με τον Βασίλη Δημάκη

Έτσι χτίζεται η ασφάλεια: με τον μετασχηματισμό των αντιλήψεων των κρατουμένων, με την ενδυνάμωσή τους και τη δημιουργία προϋποθέσεων για την κοινωνική ενσωμάτωσή τους.

Η «ΙΔΕΟΛΗΨΙΑ» ΕΙΝΑΙ από τις λέξεις που έχουν διεισδύσει συχνότερα και εντονότερα στον δημόσιο λόγο. Πάντα απευθυνόμενη ως «κριτική» στον πολιτικό αντίπαλο, η λέξη ιδεοληψία ταυτίζεται με την ανορθολογική και άγονη θέαση της πραγματικότητας που υποκινείται από «ιδεολογικές εμμονές». Δημοσιογράφοι, πολιτικοί και πολίτες έκαναν την «ιδεοληψία» λάβαρο της κριτικής τους. Η δεξιά μεμφόταν την αριστερά για ιδεοληψίες και το αντίθετο.

Η γνωστική αδιαλλαξία του ιδεοληπτικού τον εμποδίζει να φιλτράρει την πραγματικότητα. Αρνείται τα δεδομένα που διαψεύδουν τη θέση του και οχυρώνεται πίσω από τα δικά του επιχειρήματα. Η Νέα Δημοκρατία επένδυσε ιδιαίτερα στο να αναδείξει τις ιδεοληψίες των αντιπάλων της. Είναι, ωστόσο, εκκωφαντική ασυνέπεια να μην αναστοχάζεται πάνω στις δικές της. Η περίπτωση του Βασίλη Δημάκη είναι ίσως η αντιπροσωπευτικότερη απόδειξη της γνωστικής και πολιτικής ακαμψίας της κυβέρνησης.

Σε μια προσπάθεια αναζήτησης πολιτικών συμβολισμών η Νέα Δημοκρατία επενδύει πρωτίστως σε αυτά που μαγεύουν το πολιτικό της ακροατήριο: τάξη, ασφάλεια, νομιμότητα. Αναζητώντας συμβολικές νίκες φαίνεται ότι αντιμετωπίζει και την περίπτωση του κρατουμένου απεργού πείνας Βασίλη Δημάκη ως τέτοια.

Όχι μόνο θα έπρεπε το κράτος να μεριμνήσει για τη μεταγωγή του σε μέρος που θα του επιτρέπει την απρόσκοπτη συνέχιση των σπουδών του, αλλά να καταστήσει τον Βασίλη πρότυπο για τους κρατουμένους.

Το υπουργείο Δικαιοσύνης αρνείται πεισματικά να δει τα στοιχειώδη πορίσματα της εγκληματολογίας και της σωφρονιστικής. Αρνείται να αναγνωρίσει ότι η εκπαίδευση των κρατουμένων και η διευκόλυνσή της από την πολιτεία με κάθε πρόσφορο μέσο είναι το βασικότερο όπλο στον δύσκολο αγώνα για την κοινωνική ενσωμάτωσή τους. Διαφημίζει «ασφάλεια» αλλά κάνει πως δεν βλέπει αυτό που και ένας πρωτοετής νομικός, κοινωνιολόγος και κοινωνικός λειτουργός γνωρίζει: η εκπαίδευση των κρατουμένων είναι μια από τις λίγες εγγυήσεις που θα αποτρέψουν τη νομική, συναισθηματική και κοινωνική υποτροπή τους.

Ο Βασίλης Δημάκης θα μπορούσε να γίνει η αρχή για την επεξεργασία πρόσθετων μέτρων που θα διευκόλυναν την πρόσβαση των κρατουμένων στα αγαθά της εκπαίδευσης. Όχι μόνο, δηλαδή, θα έπρεπε το κράτος να μεριμνήσει για τη μεταγωγή του σε μέρος που θα του επιτρέπει την απρόσκοπτη συνέχιση των σπουδών του, αλλά να καταστήσει τον Βασίλη πρότυπο για τους κρατουμένους. Θα έπρεπε να τον εμπλέξει σε εκπαιδευτικές πολιτικές που θα χαρτογραφούσαν τις ανάγκες των κρατουμένων, να του επιτρέψει να γίνει δίαυλος για τη μεταφορά των αιτημάτων των υπόλοιπων.

Ο αγώνας του Δημάκη υποστηρίχτηκε από ακαδημαϊκούς αλλά και από μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης. Αν το υπουργείο Δικαιοσύνης θέλει να αποδείξει ότι δεν είναι ιδεοληπτικό, πρέπει να αναζητήσει τους τρόπους που θα κάνουν την υπόθεσή του θρυαλλίδα που θα ανάψει τη φωτιά μιας ευρείας σωφρονιστικής μεταρρύθμισης. Έτσι χτίζεται η ασφάλεια: με τον μετασχηματισμό των αντιλήψεων των κρατουμένων, με την ενδυνάμωσή τους και τη δημιουργία προϋποθέσεων για την κοινωνική ενσωμάτωσή τους. Η πρόληψη της εγκληματικότητας δεν χτίζεται με φωνές στα τηλεοπτικά κανάλια αλλά με πολιτικές πράξεις.

Δικαίωση στα αιτήματα του Βασίλη Δημάκη και ευρεία συζήτηση για τα δικαιώματα των κρατουμένων άμεσα.