Σε τι κόσμο νομίζουμε ότι ζούμε;

Είναι να αναρωτιέται κανείς...

Βλέπω να παίζει παντού το εξώφυλλο των New York Times, με τα 1000 ονόματα από τους νεκρούς των ΗΠΑ. Από κάτω, βλέπω να παίζει το θέμα ότι στην Αμερική των 100.000 νεκρών ο Τραμπ πάει για γκολφ. Τα βλέπω και στα social media ανεβασμένα, με σχόλια πύρινα, καταγγελίες, κατάρες και κυρίως απορία, πώς οι άνθρωποι εκεί ψήφισαν τον άνθρωπο αυτό.

Και αναρωτιέμαι, σε τι κόσμο νομίζουν άραγε ότι ζούμε; Πιστεύουν όντως ότι ο Τραμπ βγήκε με κάποιον μαγικό τρόπο μόνος του; Δεν κατανοούν, δηλαδή, ότι οι μισοί Αμερικάνοι τον ψήφισαν; Ακόμα χειρότερα, δεν συνειδητοποιούν ότι ο μέσος Αμερικάνος (υπάρχει πιθανότητα να) είναι χειρότερος από τον Πρόεδρο που ψήφισε;

Το ίδιο και εδώ, με τη ΧΑ, τον Βελόπουλο και τον Γιάνη και όποιον άλλον θέλετε να βάλετε στη θέση αυτή. Δεν βγήκαν μόνοι τους, κάποιοι -έστω και λίγοι- τους πιστεύουν και τους θέλουν. Είναι σαν το survivor ένα πράγμα. Που κανείς δεν το έβλεπε γιατί ήταν «σκουπίδι» και ξαφνικά έκανε 40% τηλεθέαση.

Δεν είναι περίεργη αυτή η πολύ μικρή επαφή με την πραγματικότητα; Μήπως μας φέρνει στην ίδια θέση και μοίρα με αυτούς που «βρίζουμε» ή «λυπόμαστε» ή «κοροϊδεύουμε», γιατί ειλικρινά δείχνει ότι δεν έχουμε καμία αντίληψη του τι γίνεται γύρω μας;

Και δεν το πάω μόνο στα πολιτικά. Το πάω και στα κοινωνικά, το πάω και στις φιλικές μας και οικογενειακές μας σχέσεις. Γιατί έχουμε την εντύπωση ότι όλοι σκέφτονται σαν εμάς; Ή, ακόμα χειρότερα και πολύ πιο επικίνδυνα, γιατί πιστεύουμε ότι όλοι πρέπει να σκέφτονται σαν και εμάς; Γιατί κατηγορούμε τους άλλους ότι προωθούν τα συμφέροντά τους; Και εμείς το ίδιο κάνουμε με αυτούς, αλλά επειδή είναι δικά μας τα συμφέροντα, τα βλέπουμε δίκαια.

Το να κατανοούμε ότι ο κόσμος μας είναι πολυσυλλεκτικός (από όλες τις απόψεις) είναι ένα πολύ μεγάλο βήμα προς την ηρεμία αρχικά και προς την πρόοδο γενικότερα.

Σίγουρα τα πράγματα δεν μπορούν να πηγαίνουν πάντα με τον τρόπο που εμείς θεωρούμε ότι είναι σωστός, αλλά είναι πολύ μεγάλο ατού να μπορούμε να προσαρμοστούμε σε όλες τις συνθήκες που μπορεί να συναντήσουμε. Ακόμα μεγαλύτερο ατού είναι να μπορούμε να βλέπουμε και πέρα από τη μύτη μας.

Όχι να αποδεχτούμε, όχι να συμφωνήσουμε, αλλά να καταλάβουμε ότι υπάρχουν πράγματα και πέρα από εμάς και τον μικρόκοσμό μας. Πράγματα που δεν είναι στο χέρι μας να ελέγξουμε, μπορεί να μη μας αφορούν άμεσα, αλλά είναι καλό να τα ξέρουμε. Και όχι να ζούμε κλεισμένοι στη δική μας φούσκα, με παρωπίδες και ακουστικά, νομίζοντας ότι μόνο εμείς έχουμε το δικαίωμα να είμαστε σωστοί.

Αν σας φαίνονται περίεργα αυτά που λέω, κάντε μια βόλτα στο timeline σας στα social media. Και δείτε τους Ρομπέν των Δασών και τους επαναστάτες των πληκτρολογίων που έχουν τις λύσεις για όλα τα πιθανά προβλήματα: Για την Τουρκία, για το περιβάλλον, για τον κορωνοϊό, για την κρίση, για τα εργασιακά δικαιώματα, για το εκπαιδευτικό σύστημα, για το ελληνικό ποδόσφαιρο, για τα οικονομικά σκάνδαλα, για το τι θα φάμε το μεσημέρι και ποιος τελικά είναι ο σωστός τρόπος να το φάμε.

Για τα πάντα έχουμε μια άποψη. Και καλώς. Το κακό ξεκινάει όταν αρχίσουμε να θεωρούμε ότι αυτή η άποψη πρέπει να είναι και η μοναδική. Και χλευάζουμε όποιον πιστεύει κάτι διαφορετικό, γιατί ο κόσμος μας θα έπρεπε να είναι ο κόσμος όλων.

Καλό το αστείο. Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω.