Acteur Rik Verheye kwaad nadat hij kritiek krijgt over tweede verblijf in Knokke: “Mijn bloed begon zowaar te koken”

Rik Verheye (33) raakte enkele weken geleden verwikkeld in een hevige discussie met een inwoonster van Knokke. Dat vertelde de ‘Callboys’-acteur in een column op Radio 1. Verheye kreeg kritiek omdat hij als tweede verblijver in de kustplaats inkopen ging doen.
Je cookie instellingen zorgen ervoor dat deze inhoud niet getoond wordt.
Pas je cookie instellingen hier aan.

“De brandende zon drijft mij naar een zeldzaam schaduwplekje op mijn terras van mijn appartement in Knokke. Wat? Knokke? Jàwel, Knokke!”, vertelt Verheye in z’n radiocolumn. “Wellicht denkt u nu iets in de trant van: ‘Amai, dat boert precies niet slecht, al die showbizztoestanden’. Of misschien redeneert u nu wel net hetzelfde als die vrouw enkele weken geleden. Die overjaarse spice girl, die in haar paardrijbroek uit haar matzwarte Range Rover stapte met nummerplaat WHATEVER op de parking van een Knokse supermarkt. ‘Amai, wat doe jij in Knokke?’, sneerde ze farce met een kauwgom tussen haar veel te bleke tanden. Ik zei: ‘Ik woon hier, en u?’ ‘Woon je dan niet op ‘t Zuid in Antwerpen zoals de echte acteurs?’, repliceerde ze. ‘Natuurlijk woon ik daar ook', ging ik verder. ‘Maar nu ben ik in Knokke en ga ik naar de winkel om dan terug naar huis te gaan’.”

“Als er één iets echt was aan de vrouw haar gezicht was het het vies venijnig grijnsje dat er plots op verscheen", gaat Verheye verder in z'n column. “‘Ben je een tweede verblijver of wa?!’, vroeg ze iets te luid naar mijn goesting. ‘Mag niet, meneer, Verheyen.’ ‘Verheye’, zei ik, ‘zonder -n. En ja, ik ben hier tweede verblijver, mevrouw, en dat in mijn eigen geboortestad dan nog. Maak dat mee.’ ‘Ja? Amai’, ging ze verder. ‘’t Is niet omdat ge een BV zijt dat ge meer moogt dan een ander, hé.’ Mijn bloed begon zowaar te koken. Op zo’n moment is het vechten om de innerlijke Jay Vleugels in mij te onderdrukken. ‘Gij hebt hier niks te zoeken, hé’, sneerde ze giftig.”

Ik had zoveel kunnen zeggen nu. Dat ik in deze vreemde tijden, als enig kind, verantwoordelijk ben als mantelzorger voor de persoon die ik het liefste zie in mijn levenRik Verheye

De reactie van de vrouw sloeg Verheye met verstomming: “Ik had zoveel kunnen zeggen nu”, vervolgt hij. “Ik had gewoon eerlijk kunnen zeggen dat ik dicht bij mijn familie in de buurt moet zijn. En wil zijn en mag zijn. Dat ik in deze vreemde tijden, als enig kind, verantwoordelijk ben als mantelzorger voor de persoon die ik het liefste zie in mijn leven. En dat ik daar een gewettigd attest voor heb gekregen en of ze dat graag eens wil zien misschien? Mantelzorger, een woord dat ze volgens mij nooit had begrepen. Ze zou gedacht hebben dat ik ergens, in een vestiaire van een theater, op mantels zou moeten babysitten. Maar in plaats van haar dat te zeggen, snauwde ik baldadig: ‘Bel dan de flikken, hé.’ Waarop zij ‘awel, ja’ terugblafte.”

Politiecombi

Alsof het een scène uit een film was, reed er op dat moment een politiecombi de parking op. “De agent aan de passagierszijde opende het raampje en begroette me vriendelijk”, vertelt Rik verder. “Zijn gezicht kwam mij bekend voor. Ik gokte dat hij de vader was van een vroeger voetbalkameraadje. Ik voelde hoe Madame Botox vanop een afstand stond toe te kijken. Wachtend, liggend op de loer, om mij te verklikken. ‘En?’, zei de agent, ‘gaat het een beetje? Want ik hoorde dat het niet zo evident gaat allemaal.’ Waarop ik snel onderbrak, want ik wilde niet dat de vrouw hoorde wat er zich exact afspeelde: ‘Ja, het gaat goed. Alles komt goed.’ ‘Ah, allez, da’s prima. Goed dat je hier bent dan. We zijn trots op je. En tevreden om je nog een keer in ’t echt te zien. Tof van nog een keer een echte Knokkenaar tegen te komen in plaats van al die aangespoelden hier.’ Ik zag hoe de agent de vrouw, de aangespoelde vrouw zoals hij haar noemde, een vluchtige blik toewierp. Iets in mij zei me dat ze elkaar al eens eerder hadden gezien. We namen afscheid en toen ik daarna de aangespoelde vrouw een laatste keer aankeek, besefte ik dat het vooroordeel dat botox elke vorm van gezichtsuitdrukking lam legde, volledig onterecht was. Ik wenste haar een fijne dag, trok mijn mondmasker in positie en wandelde vastberaden de winkel in, samen met Michael Kiwanuka zingend in mijn oren. Home again.”

Lees ook:

“Een grappige man is sexy, een grappige vrouw schrikt af”, Rik Verheye en Joke Emmers over humor nu in NINA

Rik Verheye is een echte hypochonder: “Ik heb twee dokters, die niets van elkaar weten”