آخرین قدم تا سقوط

گاهی فک میکنم خدا بعضی آدما رو فقط اورده رو زمین که جمعیت زیاد شه.یا شایدم برای اینکه با خودش گفته : اینم حق تجربه و زندگی داره.اما واقعا چه سودی داره که ادمیزاد جایی نفس بکشه که جای اون نیست.جایی راه بره که براش کوچیکه.زیادی کوچیک.کنار آدمهایی باشه که نمیخوانش.همه هولش میدن که بره دور.دور و دور و دورتر.
هممون تاحالا شده آدمهارو هول بدیم.پرتشون کنیم تو پرتگاه زندگیشون بعد بشینیم تماشاشون کنیم که دارن با یه دل شکسته قدمهای آخر و بر میدارن تا سقوط کنن توی اون دره.
آدمهای بی مصرف نباید به این دنیا بیان.اونها باید بهشت میموندن.تا روحشون اذیت نشه.زخم برندارن...و ترک نخورن.آدمهای بی مصرف بعد از مدتی غمگین میشن.و مدتی بعد تبدیل میشن به یه غده ی بدخیم تو دنیا.اونقدر توی افتضاح بودن قِل میخورن که دیگه حتی خدا هم برشون نمیگردونه.حتی خدا هم شاید دیگه نخوادشون.
هیچکس شاید دیگه نخوادشون...