اینا چیه گوش میدی آخه؟

در این روزگار کمتر کسی پیدا میشود که اسمش را نشنیده؛ اما از این میان کمتر کسی را میتوان یافت که اطلاع دقیقی از آن داشته باشد،بیشتر برداشت ها از آن بر اساس شنیده هاست؛ برداشت هایی چه بسا دور از حقیقت.

آنرا به اسم رَپ می شناسند عده ای دیگر هم به اسم هیپ هاپ یادش میکنند؛ سبکی که ملاک تشخیص آنرا تند خوانی و ضرب آهنگ های بالا میدانند.

دیدگاه عوام نسبت به ابعاد آن اینگونه است:

• دستگاه های موسیقی اش: هرچیزی که بتوان با آن ضرب آهنگ بالا و هیجانی تولید کند
• خوانندگانش: تلفظ سریع کلمات و گاهاً نامفهموم و عدم لزوم صدای دلچسب
• شنوندگانش: افراد غیر معمولی با لباس های به اصطلاح لش و آویزان
• تیپهای مختص: ظاهر هیپ هاپی، کلاه کَپ، آویز های عجیب دور گردن و هرچیزی که جلب توجه کند
• جمع هایش: عده ای جوان که قید آینده را زده و سرشان باد دارد
• گروههای هم راستا: بیت باکسر ها، گرافیتی آرتیست ها، عشق رپ ها و پارکوریست ها و سایر بستگان
• هم نیاز ها و مکمل هایش: محرّک های روانی، موزیک های bpm(ضرب بر دقیقه) بالا، تریپ های شبانه یا فستیوال ها
• سواری هایش: خودرو های کلاسیک امریکایی و سیستم های صوتی دوبس دوبس کن

امّا... امّا... امّا این دیدگاههای تحمیل شده به اجتماع تا چه اندازه به واقعیت نزدیک است؟

علاقمندان این سبک از خوانندگی روز به روز به تعدادشان افزوده میشود؛ اما دلیل این حجم از "به حاشیه رانده شدن" از کجا نشأت میگیرد؟

قصّه اینجا عجیب میشود وقتی سبک "نسبتاً غیر فعالی"(به نسبت عرض کردم) همچون کلاسیکال نسبت به رَپ که "فعالیتی صدچندان" داشته، همچنان شناخته شده تر است. سوال اینجاست چرا؟

جوابش سخت نیست! مقاومت "مخاطب خاصّه" آن در برابر "انتقاد" و "تغییر"، که محتوایش به مزاجشان خوش نمی آید(در اینجا "مخاطب" را با "شنونده" اشتباه نگیرید!)

بعنوان یکی از پر و پا قرص ترین علاقمندان به این سبک؛ آنرا مهجور تر از همیشه میبینم.

مگر می شود هنر یا استعدادی از خود ابراز کنی و متقابلاً مورد هجوم قضاوت های ناسنجیده جامعه قرار گرفت؟!

طرح این موضوع نه برای "تغییر دیدگاه" جامعه، بلکه برای ذکر این سخن است که هر چیزی ارزش حداقل یکبار "توجه کردن" دارد(البته به این شرط که بر پیکره انسانیت لطمه ای نزد) هرچند اکثریت اجتماع آنرا به شدت سانسور کند.

و یادآوری اینکه هرچه در فکر عوام هست صرفاً درست ترین ایدئولوژی نیست؛ همانطور که تاریخ این موضوع را تصدیق میکند.

یاد بگیریم قبل اینکه کسی را قضاوت کنیم از او درباره دلیل خاصّ بودنش سوال کنیم

ندانستن عیب نیست، نفهمیدن عیب است.

به امید آنروز که به آن سطح از بلوغ فکری برسیم که هم زیستی همه نوع تفاوت را بپذیریم؛

اگر از پخش کننده صوتی خودرو آهنگ رپی پخش شد، دیگر سرنشینان[حتی اعضای نزدیک خانواده، دوست یا همکلاسی هایت] چشمانشان گرد نشود و سخنی را درباره موسیقی به زبان آورند که اگر شخص خواننده چنین بازخوردی را ببیند از دلیل خلقت خود نا امید شود(گرچه به قدرت پذیرش فوق العاده این هنرمندان اعتقاد قلبی دارم)

[اعترافی هر چند سخت کنم] وقتی در فلان برنامه پرمخاطب(فرضاً برنامه آقای مدیری)، مهمان در جواب این سوال مجری که از او می پرسد "نظرت رو راجع به رپ بگو" میگه:"از نوع خوبش رو گوش میدم"، به راستی که جریان دلگرمی را در تمام شریان وجودم احساس میکنم.

افزون باد این چنین جریاناتی