Οι μαθητές του Βενετοκλείου Γυμνασίου αρθρογραφούν

Με δύο ζητήματα που αφορούν την τόλμη, τον επαγγελματισμό και τους άγραφους κανόνες το πρώτο και τη βία το δεύτερο, καταπιάνονται οι μαθήτριες Αναστασία Καραμάνη και Παναγιούλα Ζαμπελάκη αντίστοιχα.

Πρόκειται για μαθήτριες του Βενετοκλείου Γυμνασίου της Ρόδου των οποίων τα σχετικά κείμενα – άρθρα φιλοξενεί σήμερα «Η ΡΟΔΙΑΚΗ».

Συμπαραστάτης σε αυτή την αξιόλογη προσπάθεια των παιδιών του Βενετοκλείου Γυμνασίου της Ρόδου είναι ο καθηγητής τους κος Γρηγόρης Τσιόγκας, τον οποίο ευχαριστούμε θερμά για ακόμα μια φορά.

«Η γυναίκα που τόλμησε»
Θεσσαλονίκη 1953. Μία νεαρή Πόντια δημοσιογράφος, η Μαρία Ποιμενίδου, ζήτησε από τον αρχισυντάκτη του περιοδικού, όπου εργαζόταν, να αναλάβει ένα άρθρο σχετικά με το Άγιο Όρος, τους μοναχούς και τον τρόπο ζωής τους.

Είναι γνωστό σε όλους μας ότι στο Άγιο Όρος δεν επιτρέπεται η είσοδος στις γυναίκες. Αυτό, όμως, δεν την εμπόδισε, γιατί και η ίδια το γνώριζε, αλλά το πάθος της για τη δημοσιογραφία ήταν τόσο μεγάλο που δεν την σταματούσε τίποτε!

Έτσι, λοιπόν, αφού έκοψε το μαλλί της σε ανδρικό στιλ, φόρεσε ανδρικό κουστούμι και καλύπτοντας όλες τις ατέλειες στο πρόσωπο, ξεκίνησε για το Άγιο Όρος με την ιδιότητα ως άνδρα δημοσιογράφου.

Στις 17 Απριλίου 1953, Μεγάλη Παρασκευή, η Μαρία Ποιμενίδου, ντυμένη άνδρας δημοσιογράφος και με το όνομα Ευθύμης μπαίνει στο Άγιο Όρος. Οι μοναχοί τον καλωσόρισαν θερμά και του παραχώρησαν ένα κελί.

Το επόμενο πρωί, ο μοναχός Τιμόθεος ανέλαβε την ξενάγηση του Ευθύμη στο Άγιο Όρος. Αφού ξεναγήθηκε στις περισσότερες μονές, ο μοναχός του εξήγησε και τον συγκεκριμένο τρόπο ζωής που ζουν καθημερινά στο μοναστήρι, τονίζοντάς του πάντοτε ότι ο μοναχός έρχεται στο Άγιο Όρος για να ζήσει προπαντός με υπακοή, προσευχή, τηρώντας τις υποσχέσεις που έδωσε στον Θεό.

Ο Ευθύμης έμεινε ενθουσιασμένος με την πνευματική και λιτή ζωή των μοναχών, καθώς και το μεγαλείο της αγάπης που δείχνουν στον Θεό. «Οι μοναχοί, έλεγε αργότερα ο Ευθύμης, αναγεννιούνται καθημερινά με τη χάρη του Θεού, χτίζουν πνευματικούς φάρους με Αυτόν και δείχνουν σε κάθε άνθρωπο τον δρόμο της μετάνοιας και της επιστροφής», έτσι ακριβώς, όπως ο ίδιος τα βίωσε.

Αυτή η μεγάλη συγκίνηση και ο ενθουσιασμός που έζησε αυτές τις δύο ημέρες, στάθηκαν αφορμή, για να φανεί τι κρυβόταν πίσω από το ανδρικό κουστούμι. Οι μοναχοί με κατανόηση, αγάπη και θλίψη, αφού διαπίστωσαν ότι ήταν γυναίκα, την έδιωξαν εκτός Όρους.

Αυτά, όμως, που κατέγραφε η Μαρία στο μπλοκάκι της, δεν τα έδωσε, τελικά, ποτέ στον αρχισυντάκτη της. Αντιθέτως, τα κράτησε για τον εαυτό της μόνο, γιατί συγκλονισμένη από όσα έζησε, θεώρησε πως το Άγιο Όρος ήταν ένας πνευματικός θησαυρός, που δεν πρέπει να γίνει γνωστός στον έξω κόσμο, μιας και με τη δημοσιοποίησή τους θα χανόταν η πνευματική ηρεμία στις ζωές των μοναχών του.

Παρόλο, λοιπόν, που η Μαρία Ποιμενίδου ως γυναικεία παρουσία παραβίασε έναν αυστηρότατο άγραφο νόμο της αντρικής μοναστικής κοινότητας του Όρους, φρόντισε, αποκαλύπτοντας μεγάλο ήθος, αυτόν τον πνευματικό θησαυρό που γνώρισε και όσα της εμπιστεύθηκαν να τα διαφυλάξει ως κόρην οφθαλμού, θεωρώντας βιασμό της ζωής και της ιερής αποστολής των μοναχών τη μετατροπή τους σε εξαιρετικό δημοσιογραφικό γεγονός, στον βωμό της επαγγελματικής φιλοδοξίας και της ατομικής προβολής.

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΑΡΑΜΑΝΗ
Μαθήτρια Γ’ Τάξης

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΒΙΑ
Είμαι σχεδόν σίγουρη πως δύσκολα θα πιστέψετε τι συνέβη μπροστά στα μάτια μου σήμερα. Όλοι σας θυμάστε πόσες εκθέσεις και πόσα κείμενα γράψαμε στην τάξη με θέμα τον ρατσισμό.

Μέχρι τότε δεν είχα την ικανότητα να διανοηθώ τι πραγματικά σημαίνει αυτή η λέξη, πόσο οδυνηρά αποτελέσματα μπορεί να προκαλέσει, ούτε πόσο βαθιά μπορεί να βλάψει την ανθρωπότητα και αυτό που θέλουμε να ονομάζουμε ανθρωπιά.

Καθώς σε ένα από τα σημερινά διαλείμματα περπατούσα στον χώρο της αυλής ψάχνοντας την παρέα μου, αντίκρισα κάποιους μικρότερους μαθητές του σχολείου να μαλώνουν μεταξύ τους. Δεν μου φάνηκε περίεργο. Και εσείς ξέρετε πως δημιουργούνται αρκετές συγκρούσεις στο σχολείο μας αυτή τη χρονιά, οπότε δεν πέρασε από τη σκέψη μου τίποτε άλλο παρά ένας συνηθισμένος τσακωμός παιδιών. Έτσι, συνέχισα και πάλι να προχωράω. Δεν είχα προλάβει να κάνω τρία βήματα, όταν άκουσα κάτι που με ξάφνιασε και με τρόμαξε ταυτόχρονα. Τότε κατάλαβα.

Ο συνηθισμένος παιδικός τσακωμός τον οποίο θεωρούσα πως αντίκρισα, μετατράπηκε σε ένα απαίσιο θέαμα. Μία παρέα αγοριών, όλοι τους εξαγριωμένοι, είχαν περικυκλώσει ένα άλλο αγόρι, έναν μαθητή αβοήθητο εκείνη τη στιγμή. Ήταν ένα αγόρι το οποίο παρουσίαζε αυτό που λέμε θηλυπρεπή συμπεριφορά. Αυτό ήταν που τους ενοχλούσε.

Εξαιτίας αυτού τον κορόιδευαν. Ξαφνικά, άρχισα να παρατηρώ τους τρόπους με τους οποίους τον ταπείνωναν και τον μείωναν ολοένα και περισσότερο. Χρησιμοποιούσαν βρισιές, συκοφαντίες και μάλιστα άρχισαν να κάνουν και πολύ άσεμνες χειρονομίες εις βάρος του. Εκείνος, έδειχνε να βρίσκεται εγκλωβισμένος στον απόλυτο φόβο. Πάγωσα. Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Δεν μπορούσα ούτε να σκεφτώ, αν έπρεπε να αντιδράσω ή όχι.

Οι σκέψεις μου είχαν σταματήσει στη θλιβερή και ταυτόχρονα φρικτή αυτή εικόνα ενός τρομοκρατημένου παιδιού, αδύναμου να αντιδράσει σε αυτόν το άθλιο ρατσισμό και το απάνθρωπο μίσος. Την εικόνα ενός παιδιού, στου οποίου τη θέση πιθανόν να βρισκόμασταν εμείς, πιθανόν να βρισκόταν οποιοσδήποτε, ακόμη και εκείνοι που τον κορόιδευαν και τον κατέκριναν εκείνη ακριβώς τη στιγμή.

Ένιωσα μέσα μου ένα κενό. Σαν να έπεφτα ξαφνικά από ένα τεράστιο ύψος και η καρδιά μου άρχισε να χτυπά τόσο γρήγορα όσο όταν βλέπω τον χειρότερο εφιάλτη μου. Πού είναι η ανθρωπιά, η κατανόηση του άλλου, ο σχολικός σεβασμός, η παιδεία μας! Πού είναι όλα αυτά, σκέφτηκα. Εξακολούθησα να είμαι παγωμένη τόσο, που δεν κατάφερα να αντιδράσω. Δεν μπόρεσα να αρθρώσω κουβέντα από την έκπληξή μου.

Τη λύση, όμως, την έδωσε το κουδούνι του σχολείου και το τσαλακωμένο αυτό πλάσμα λυτρώθηκε πρόσκαιρα από τη βαρβαρότητα και το κάλπικο αντριλίκι αυτής της αγέλης των συμμαθητών του…

Αργότερα αισθάνθηκα πολλές τύψεις που δεν κατάφερα να αντιδράσω, να πάω δίπλα του και να τον στηρίξω, όπως θα πρέπει να κάνει κάθε σοβαρός και συνειδητός άνθρωπος σε ανάλογες περιπτώσεις, αν θέλει πραγματικά να λέγεται και να είναι άνθρωπος!

Παρόλα αυτά, για να ξεφορτωθώ λίγες από τις τύψεις μου, πήγα λίγο αργότερα στον διευθυντή, κατήγγειλα το συμβάν και οι θλιβεροί ψευτόμαγκες έφαγαν αρκετές μέρες αποβολής!

Όμως, τον πόνο και τον φόβο, που είμαι βέβαιη πως κουβαλάει μέσα του ο συμμαθητής μου, ποιος θα τα θεραπεύσει;

ΠΑΝΑΓΙΟΥΛΑ ΖΑΜΠΕΛΑΚΗ
Μαθήτρια Γ’ Γυμνασίου