«Ανήκουμε σε διαφορετικές συμμορίες...»

Μια που ξανανοίγει τώρα το πολυαγαπημένο μου και αρκετά συκοφαντημένο, μάλλον άδικα, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση, Mega Channel και όλοι θυμούνται διάφορες ιστορίες από την παλιά εποχή του, σκέφτηκα κι εγώ να θυμηθώ και να σας γράψω κάτι. Μετά όμως που άρχισα να σκέφτομαι τις ιστορίες, βρήκα ότι ή δεν ήταν αρκετά ενδιαφέρουσες ή δεν ήταν αρκετά «κατάλληλες για ενηλίκους». Αλλωστε αυτό συμβαίνει συχνά. Οταν οι ιστορίες είναι «κατάλληλες δι’ ενηλίκους» δεν είναι διασκεδαστικές. Και όταν είναι διασκεδαστικές δεν είναι «κατάλληλες δι’ ενηλίκους».

Και θυμήθηκα μια ιστορία παντελώς άγνωστη που ελάχιστοι την ξέρουμε -και μη με ρωτήσετε από πού την ξέρω εγώ, σας παρακαλώ πάρα πολύ- και που συνδέεται πολύ λίγο μεν με το Mega Channel, αλλά μπορείς να χρησιμοποιήσεις το Mega ως έναυσμα για να τη διηγηθείς τόσο πολλά χρόνια μετά. Είναι όμως μια ιστορία σχετικά με το τι επιπέδου και τι διαμετρήματος άνθρωποι κυκλοφορούσαν κάποτε ανάμεσά μας.

Οταν εκεί προς τα μέσα με τέλη της δεκαετίας του ’80 η Ελένη Βλάχου πούλησε την «Καθημερινή» στον Κοσκωτά και είχε γίνει σάλος, το «Βήμα» είχε δημοσιεύσει ένα σχόλιο του στιλ ότι δεν έπρεπε η κυρία Βλάχου να πουλήσει την ιστορική εφημερίδα της στη μαφία.

Λίγο μετά άνοιξε το Mega Channel και κάποια στιγμή ζητήθηκε από την Ελένη Βλάχου να δώσει μια συνέντευξη εκεί. Η Ελένη Βλάχου έδωσε τη συνέντευξη, η οποία μαγνητοσκοπήθηκε αλλά δεν μεταδόθηκε ποτέ, όπως ειπώθηκε «με άνωθεν εντολή», που ποτέ δεν ξέρεις αν είναι και αλήθεια αυτό, γιατί πολύ συχνά, όπως ξέρουμε όλοι, οι πιο κάτω παίρνουν πρωτοβουλίες χρησιμοποιώντας το όνομα των πιο πάνω για να μη διακινδυνεύσει η θέση τους.

Η Ελένη Βλάχου δεν αντέδρασε όταν της ανακοινώθηκε το γεγονός, μάλιστα με ανάλαφρο τόνο προσπάθησε να είναι συγκαταβατική στο στιλ «δεν πειράζει… καταλαβαίνω… μην το σκέφτεστε… πείτε πως δεν έγινε ποτέ…». Με το χιούμορ, τον ελαφρύ σνομπισμό και το βρετανικό φλέγμα που διέθετε έτσι κι αλλιώς…

Πέρασε ο καιρός και κάποια στιγμή πλησίαζαν τα εγκαίνια του Μεγάρου Μουσικής. Και σαν πραγματικός τζέντλεμαν, ο επίσης αξέχαστος Χρήστος Λαμπράκης, αντί για πρόσκληση στα εγκαίνια, της έστειλε ένα μπουκέτο λουλούδια με την κάρτα του στην οποία είχε γράψει χειρόγραφα πως θα χαιρόταν πολύ να την έβλεπε σε αυτά τα τόσο σημαντικά γι' αυτόν και για όλους εγκαίνια.

Η κυρία Ελένη, λοιπόν, έβαλε σε έναν φάκελο την κάρτα του, βάζοντας και μια δική της κάρτα μέσα όπου έγραφε: «Χρήστο μου, θα το ήθελα πάρα πολύ, αλλά δυστυχώς δεν γίνεται γιατί τώρα πια ανήκουμε σε διαφορετικές συμμορίες».