Μια μικρή Ριβιέρα στα δικά μας μέτρα και «θέλω»

Ας δούμε μια ενιαία παραλιακή αξιοποίηση από Ληνοπεράματα μέχρι Γούβες

Ορίστε λοιπόν, ανοίγει δειλά-δειλά η κουβέντα, και σε θεσμικό επίπεδο, ως προς τη μελλοντική αξιοποίηση του αεροδρομίου “Ν. Καζαντζάκης” όταν με το καλό κλείσει λόγω της έναρξης λειτουργίας του νέου αεροδρομίου στο Καστέλι. Έστω και με κάπως παράδοξο τρόπο, το θέμα έπεσε επιτέλους τις προάλλες στο τραπέζι στο Δημοτικό Συμβούλιο Ηρακλείου. Άκουσα προσεκτικά τους αιρετούς. Και τον δήμαρχο, και τους επικεφαλής των παρατάξεων και δημοτικούς συμβούλους.

Κάποια στιγμή όμως, το ομολογώ, έμεινε μόνο το Σώμα παρόν. Το πνεύμα, το μυαλό μου, έφυγε... Ταξίδεψε στη Νότια Γαλλία. Στην Κυανή Ακτή!

Θα μου πείτε, μωρέ μπράβο... Μπράβο, Μπάμπη... Άκουγες τη συζήτηση γύρω από τις κινήσεις προετοιμασίας που πρέπει να γίνουν από πλευράς Δήμου και τοπικών φορέων για την αξιοποίηση του χώρου του αεροδρομίου και εσύ “ταξίδευες” σε παραλίες και ακτές;

Ναι “ταξίδεψα”. Δεν το είχα σχεδιάσει κιόλας. Η ίδια η συζήτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο με “πήγε” σε αυτό το... ονειροπαρμένο ταξίδι σε αγαπημένα μέρη στη Γαλλική Ριβιέρα.

Και ξέρετε γιατί; Γιατί, όπως άκουγα το τι πρέπει να γίνει στη Νέα Αλικαρνασσό, αυτομάτως μου γεννήθηκαν εικόνες. Εικόνες από τη γραφική Αντίμπ. Τις όμορφες Κάννες, που είναι και ισχυρό brand name λόγω του φεστιβάλ. Εικόνες από τη μεγάλη παραλία στη Μεγαλόπολη της Νίκαιας. Εικόνες από την όμορφη διαδρομή, και τα φιόρδ του δρόμου για να κατέβει κανείς στο Μονακό. Το ειδυλλιακό Σεν Τροπέ...

Για κάτσε λίγο, βρε αδερφέ, μονολόγησα με τον εαυτούλη μου.

Αυτοί οι Γάλλοι είναι πιο έξυπνοι και έχουν εδώ και τόσα χρόνια φτιάξει ένα ατελείωτο κοσμοπολίτικο παραλιακό μέτωπο; Και στο οποίο παραλιακό μέτωπο, ξέρετε ποιο είναι το σήμα κατατεθέν; Οι μικρομεσαίες μαρίνες - μη φανταστείτε τίποτε μεγαθήρια - που μάλιστα μοιάζουν απόλυτα εναρμονισμένες στο περιβάλλον και στη φυσιογνωμία της περιοχής, δεν την αλλοιώνουν διόλου και όχι μόνο δε σε ενοχλούν στα μάτια, αλλά ίσα-ίσα συνθέτουν ένα όμορφο σκηνικό.

Χωρίς πλάκα. Κάθε λίγα χιλιόμετρα θα δεις και από μια μαρίνα. Και θα δεις φυσικά και μαγαζιά για καφέ και φαγητό. Γιατί όπου υπάρχουν μαρίνες, πάει “πακέτο” και η επιχειρηματικότητα.

Φέρνω ξανά, που λέτε, τις εικόνες από τη Γαλλική Ριβιέρα.

Το Σεν Τροπέ, αν βάλουμε στην εξίσωση τον οικισμό, έχει ένα όμορφο αλλά μικρό κάστρο με ολίγα από τείχη, και μαρίνες.

Η Αντίμπ, πέρα από το σπίτι φυσικά του δικού μας σπουδαίου Νίκου Καζαντζάκη, έχει την παλιά πόλη, τις οχυρώσεις και μαρίνες.

Οι τόσο ξακουστές Κάννες ή το Σαιντ-Μαξίμ, πάλι, έχουν μόνο μαρίνες και μια άνετη περιπατητική παραλιακή διαδρομή.

Αλήθεια τώρα, όλα αυτά δεν τα έχει και το έρμο το Ηράκλειο για να τραβήξει τον κόσμο; Μωρέ, τα έχει και τα παραέχει, απλά δεν τα έχει αναδείξει, ούτε αξιοποιήσει με οργανωμένο τρόπο μέχρι τώρα.

Πιστεύετε, όσοι δεν έχετε πάει, ότι η παλιά πόλη της Αντίμπ είναι καλύτερη ή μεγαλύτερη από το εντός τειχών Ηράκλειο;

Πιστεύετε ότι το καστράκι στο Σεν Τροπέ είναι καλύτερο από τον δικό μας τον ενετικό Κούλε; Εμ, δεν είναι, βρε παιδιά.

Απλά οι συμπαθείς Γάλλοι έχουν βάλει μια τάξη. Έχουν οργανώσει την ακτογραμμή τους. Έχουν φτιάξει κάτι ενοποιημένο, το οποίο το έχουν “πουλήσει” εμπορικά στην υφήλιο ως τη θαυμαστή Γαλλική Ριβιέρα.

Γιατί λοιπόν να μη φτιάξουμε και εμείς εδώ στο Ηρακλειάκι μας τη δική μας ηρακλειώτικη Ριβιέρα, με μπούσουλα τα δικά μας “θέλω”, αξιοποιώντας συνδυαστικά τα ξεχωριστά μνημεία μας με το παραλιακό μέτωπο;

Και δεν το περιορίζω μόνο μέσα στο Ηράκλειο. Μιλώ φυσικά για το ευρύτερο πολεοδομικό συγκρότημα του Ηρακλείου, αν πιάσει κανείς δηλαδή το παραλιακό μέτωπο από το Γάζι και τα Ληνοπεράματα μέχρι τις Γούβες... ή αν θέλετε, μέχρι τη Χερσόνησο.

Έτσι πρέπει να αρχίσουμε να το σκεφτόμαστε. Και έτσι πρέπει να αρχίσουν να το σκέφτονται οι πολιτικοί μας ταγοί.

Να δούμε λίγο μεγαλύτερη την εικόνα.

Μαζί με το αεροδρόμιο “Ν. Καζαντζάκης”, που θα κλείσει, να μην ξεχνάμε ότι σε λίγα χρόνια, εφόσον γίνει το μεγάλο καλώδιο, μπορεί να κλείσει ο ΑΗΣ Ληνοπεραμάτων. Επίσης, σε λίγα χρόνια μπορεί να φύγουν, αν πιέσει επιτέλους και ο Δήμος παραπάνω, οι φυλακές από τη Νέα Αλικαρνασσό. Ακόμη, σε μερικά χρόνια μπορεί να έχει προχωρήσει μια οργανωμένη παρέμβαση αναβάθμισης των ενετικών τειχών, των Νεωρίων, στην παραλιακή.

Όλα αυτά τα έχουμε ξεχάσει λίγο τα τελευταία χρόνια. Γιατί, απλά, έχω την αίσθηση ότι οι τοπικοί φορείς κινούνται αποσπασματικά. Βλέπουν ένα δέντρο εδώ, ένα δέντρο εκεί. Ποτέ όμως το σύνολο, ποτέ όλο το “δάσος”!

Θα μου πείτε βέβαια... Καλά, ρε φίλε, εντάξει, ωραία μας τα λες για ένα ενιαίο παραλιακό μέτωπο από Ληνοπεράμετα μέχρι Γούβες, αλλά αυτή είναι η αξιοποίηση που οραματίζεσαι; Μια ατελείωτη μαρίνα;

Απαντώ λοιπόν ευθύς αμέσως. Η έκταση του αεροδρομίου “Ν. Καζαντζάκης” είναι πάνω από 3.000 στρέμματα. Το να γίνει μια “εμπορική” αξιοποίηση του παραλιακού μετώπου της έκτασης δεν εμποδίζει σε τίποτε το να γίνουν ένα σωρό άλλες δραστηριότητες και υποδομές στα ενδότερα της έκτασης. Και διοικητήρια υπηρεσιών, Δήμου και Περιφέρειας, όπως ακούσαμε ως ιδέα στο Δημοτικό Συμβούλιο, μπορούν να φτιαχτούν. Και πάρκα. Και πνεύμονες πρασίνου και αναψυχής. Και αθλητικές υποδομές. Και στέγες πολιτισμού.

Όλα αυτά μπορούν να γίνουν στο “Ν. Καζαντζάκης”. Ή, για να είμαστε ακριβείς, αυτά είναι τα πρώτα που πρέπει να γίνουν. Μαζί όμως με τις υποδομές που θα πρέπει να φτιάξει η Αυτοδιοίκηση προς όφελος των κατοίκων και των επισκεπτών, μπορούν να έρθουν και μαρίνες, και σκάφη, και παραλιακά μαγαζιά.

Δεν είμαι της λογικής τού να “δαιμονοποιούμε” γενικώς.

Όλα μπορούν να συνδυαστούν και δεν υπάρχει a priori “δαιμονική” αξιοποίηση. Υπάρχει απλώς: σωστή διαχείριση ή λάθος.

Για αυτό σας λέω, υπάρχει η “μαγιά” για να γίνει εδώ μια μικρή Γαλλική Ριβιέρα. Μια μίνι Γαλλική Ριβιέρα όπως τη θέλουμε εμείς. Κομμένη και ραμμένη στα δικά μας γούστα, στα δικά μας “θέλω” και όχι σε αντιγραφή της αυθεντικής Ριβιέρας. Δεν είναι εύκολο. Θα χρειαστεί χρόνος, κόπος, αγαστή συνεργασία. Όμως η προοπτική υπάρχει στο κάδρο.

Ναι, βεβαίως υπάρχει και το ρίσκο.

Μπορεί να γίνουν μαρίνες, αλλά να μην έρθουν τελικά π.χ. οι επισκέπτες με τα σκάφη. Δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε εκ των προτέρων οτιδήποτε.

Αλλά, στο τέλος της ημέρας, και τι είναι η ζωή χωρίς ρίσκο; Αφήστε, δε, που εδώ και χρόνια μού έχει μείνει καρφωμένη μια ατάκα που μου “πέταξε” ένας Γάλλος αιρετός, εκεί από τα μέρη της Γαλλικής Ριβιέρας:

«Εσείς εκεί κάτω στην Κρήτη και στη Ρόδο, μαζί με μερικά μέρη της Τουρκίας, μπορείτε να γίνετε οι Ριβιέρες του μέλλοντος. Άλλωστε, για να σου πω την αλήθεια, τις δικές μας μαρίνες, μετά από τόσες δεκαετίες, έχουν αρχίσει λίγο να τις βαριούνται και ψάχνονται για νέους “παραδείσους”»...