Ο Γιώργος Κοτανίδης ήταν ένας έντιμος άνθρωπος...

Κανονικά δεν πιστεύω πως ένας καλλιτέχνης όταν είναι πραγματικός καλλιτέχνης με ταλέντο και λάμψη πρέπει να είναι τίποτα άλλο εκτός από αυτό. Ούτε πιστεύω πως ένας καλλιτέχνης πρέπει να είναι καλός άνθρωπος, πονόψυχος, προοδευτικών αντιλήψεων και λοιπά, όπως λένε διάφοροι, μου αρκεί να είναι πραγματικός καλλιτέχνης. Και όλα τα υπόλοιπα τα θεωρώ λίγο θεατρινίστικες υπερβολές από ανθρώπους που την έλλειψη ταλέντου προσπαθούν να την αναπληρώσουν διά άλλων οδών. Κάπως έτσι κάτι αστέρια του σκυλάδικου των τελευταίων 30 ετών έχουν στολιστεί με «παράσημα» του στιλ «πολύ καλό και πονόψυχο παιδί».

Ομως εδώ που έχουμε φτάσει ως κοινωνία με τη γενική αμνησία που μας απειλεί, νομίζω πως πρέπει να τα θυμόμαστε όλα τα καλά χαρακτηριστικά ενός ξεχωριστού ανθρώπου...

Ο Γιώργος Κοτανίδης ήταν ένας πραγματικός καλλιτέχνης γιατί από 'κεί πρέπει να ξεκινάμε πάντα, είχε το ταλέντο και ήταν και ιδιαίτερα καλλιεργημένος στην τέχνη του και όχι μόνο, αλλά είχε και απόψεις πάνω σ’ αυτήν. Δεν ήταν από αυτούς που θα άφηνε την τύχη και τη μοίρα να τον «πηγαινοφέρνουν» από θέατρο σε θέατρο και από στούντιο σε πλατό χωρίς να μπορεί να αντιδράσει. Γι’ αυτό ήταν ένας από τους ιδρυτές και από τα πιο σημαντικά στελέχη του θρυλικού «Ελεύθερου θεάτρου» το οποίο ως γνωστόν άλλαξε για πάντα το ελληνικό θέατρο ή τουλάχιστον ένα κομμάτι του.

Αλλά ο Γιώργος Κοτανίδης δεν ήταν μόνο αυτό. Ηταν και ένας αγωνιστής της δημοκρατίας. Και το ότι αγωνιζόταν για ένα καλύτερο θέατρο δεν τον εμπόδισε καθόλου να αγωνιστεί σε δύσκολες εποχές μέσα στη χούντα για μια καλύτερη Ελλάδα. Και το ξύλο που έφαγε και τα βασανιστήρια που υπέστη δεν λέγονται και αγγίζουν τα επίπεδα ταινίας τρόμου. Μόνο που αυτό το ξέρουμε πολύ λίγοι, γιατί όλα αυτά ούτε τα διαφήμισε ούτε τα εκμεταλλεύτηκε ούτε τα εισέπραξε ποτέ. Μαχητικό στέλεχος του θεάτρου αλλά και μαχητικό στέλεχος του ΕΚΚΕ, όταν τον χρειάστηκε η δημοκρατία ήταν εκεί, όπως ήταν εκεί και όταν τον χρειάστηκε το θέατρο.

Ο Γιώργος Κοτανίδης ήταν ένας έντιμος άνθρωπος, έντιμος απέναντι στις ιδέες του, στην τέχνη του, στους συμπολίτες του, στους φίλους του.

Και ήταν ένας άνθρωπος με πολύ χιούμορ, παρά πολύ κέφι, που ένιωθες ότι αγαπούσε τη ζωή, τη χαιρόταν και ήθελε να κάνει τους ανθρώπους γύρω του επίσης χαρούμενους και γελαστούς. Ηταν χαρά αλλά ήταν και τιμή να έχω φίλο έναν άνθρωπο σαν τον Γιώργο Κοτανίδη και είμαι περήφανος που με τιμούσε με τη φιλία του.

Καλό σου ταξίδι, Γιώργο. Οσοι σε είδαν στη σκηνή ή στην οθόνη δεν θα σε ξεχάσουν, αλλά όσοι είχαμε την τιμή να συναναστραφούμε μαζί σου θα σε θυμόμαστε για πάντα...