گریه نوزاد مساوی با طمع دن بیلزریان

از زمانی که متولد می شویم برای رسیدن به خواسته هایمان تمام تلاش خود را می کنیم تا به آن چیزی که می خواهیم یا نیاز داریم برسیم.

حال یک نوزاد را فرض کنید، هنگامی که گرسنه می شود، یک نیاز درون او ایجاد می شود که برای رفع آن نیاز کودک به هر کاری دست می زند و معمولا انسان ساده ترین راه را انتخاب می کند و برای یک کودک دو ساله چه راهی راحت تر از گریه کردن وجود داره؟

دقیقا این ویژگی در ذات و سرشت انسان نهفته شده است و ما هرگاه هدفی حیاتی در زندگی خود داریم برای رسیدن به آن هدف دست به هر کاری می زنیم.

اما اگر این هدف هدفی غیر حیاتی، غیر ضروری و به علاوه به ضرر انسان باشد سبب می شود تا این سرشت از انسان یک هیولا بسازد که برای رسیدن به اهدافش دست به هر کاری می زند.

حتی اگر برای رسیدن به آن هدف مجبور به کشتن انسان و گرفتن جان و مال و زندگی آن شود.

این ذات چه خواسته چه نا خواسته در خلق و خوی و در سرشت ما نهفته است و ما نمی توانیم آن را انکار کنیم ولی این شخصیت در انسان دقیقا حکم یک چاقوی دو لبه رو دارد.

درست است که شما می توانید از آن چاقو برای خوردن میوه استفاده کنید اما با همان چاقو می توانید میلیون ها انسان را از بین ببرید.

به ابتدای نوشته بر می گردیم:

دقیقا تلاش برای رسیدن هدف از کودکی درون ما جریان داشته است.

اگر امروزه برای رسیدن به پول سرکار می روید و برای بدست آوردن آن تلاش کنید دقیقا عین همین کار را در کودکی انجام می دادید منتها در ابعاد کوچکتر.

حتی اگر باورتان نمی شود به مثالی دیگر توجه کنید:

ما در دوران مدرسه نیز برای بدست آوردن نمره بیست هر کاری می کردیم.

شبها و روزها بیدار می ماندیم و در اوج خستگی درس می خواندیم.

در جلسات امتحان تقلب می کردیم و...

دقیقا از همان دوران مشخص می شود که شما چگونه انسانی خواهید شد.

انسانی بی رحم که قوانین را زیر پای می گذارد و بدون توجه به این قوانین و بدون توجه به حق دیگران به راحتی قانون شکنی می کند.

یا انسانی که با سختی زحمت می کشد و تلاش می کند و در نهایت اندازه حق خودش شاید حتی کمتر چیزی نصیبش می شود.

یک سوال:

شما کدوم نوع از تیپ شخصیتی را می پسندید؟

در کامنت ها در مورد این ذات انسانی برای من بنویسید.