Avond Avonturen: 'Age ain’t nothing but a number'

'De inhoud van de meeste berichten komt overeen, maar eentje springt eruit'

Misha Margarittha (29) is - als single twintiger - over de loop der jaren in opvallende situaties beland, waarna ze Avond Avonturen startte. In haar verhalen schrijft ze over lust, liefde en alles daartussenin.

'Age ain’t nothing but a number'

Aaliyah zong ooit ‘age ain’t nothing but a number’. Ondanks dat ik gelijke opmerkingen meestal in twijfel trek, moet ik bekennen dat ik het nu volledig met haar eens ben.

Het voorspel van de feestmaand dient zich aan, want ook in november moest er flink gevierd worden dat we weer een new-year-new-bullshit-jezus-wat-ging-het-snel-jaar bijna hebben overleefd. Het ging goed met iedereen en dat mag gevierd worden. En dus huurde één van mijn werkgevers een restaurant af en nodigde de bekendste knappe koppen van onze hoofdstad uit. Aan tafel met mijn vrienden vloeit de wijn rijkelijk en door de geruime tijd die genomen wordt om de gangen op te dienen, is wel te stellen dat het zelf-vergiftigingsproces sneller dan verwacht het hoogtepunt bereikt. De tijd is aangebroken waarop we ook gelijktijdig de stoelendans inzetten, wat leidt tot zichtbare irritatie bij het bediend personeel.

Met de wisseling van zitplaats ben ik beland aan een tafel waar ik eigenlijk geen van de mensen daadwerkelijk ken. Als ik nogmaals rond kijk en me probeer te concentreren op de gezichten, zie ik er eentje die me enigszins bekend voor komt. Tijdens het uitvoeren van mijn weekend ritueel - van zitten en geld aannemen van mensen die zich graag kapot zuipen in een warme club - heb ik zijn #modellife gezicht (en lichaam) wel eens voorbij zien komen. Genoeg reden om een gesprek aan te knopen. Met uitgestoken hand zeg ik hardop mijn naam. ‘Wij kennen elkaar al en hebben dit ook al eerder gedaan, maar mijn naam is Sam,’ zegt hij terwijl hij toch mijn gebaar erkent en me de hand schudt. Ik voel al het bloed in mijn lichaam zich naar mijn wangen verplaatsen. Lachend bied ik dan ook mijn verontschuldigingen aan. Door het hogere promillage in mijn bloed ben ik de schaamte snel voorbij en vloeit ons gesprek als vanzelfsprekend inclusief de nodige te lange blikken en flirterige opmerkingen. Ook de laatste gangen worden inmiddels opgediend en we raken maar niet uitgepraat. Een goed teken, denk ik zo.

Dronken in de club

We zitten vol en we zijn dronken. Tijd om dit feest te verplaatsen en ons daadwerkelijk te misdragen in de club. Alvorens we vertrekken loop ik snel naar het toilet om de nodige vloeistoffen te lozen. Het is alsof iedereen hetzelfde idee heeft en met twee beschikbare toiletten (en één urinoir ) is het een drukke bedoeling. Ondanks dat de deur aangeeft wie waar heen moet, wordt dit gegeven compleet genegeerd. En het eerst beschikbare toilet vereist dan ook een awkward geschuifel langs een man die zijn zaken doet in de staande toiletpot. Ik ben pas halverwege het uittrekken van mijn jumpsuit wanneer er op de deur wordt gebonkt. Uit schrik voel ik hoe een druppeltje urine zich in mijn katoenen string nestelt. O, bah. Zo geconcentreerd mogelijk probeer ik me gelijktijdig van de rest van mijn pakje te ontdoen en mijn balans te bewaren. Dat laatste gaat niet zonder slag of stoot en ondanks mijn standaard “helikopter” methode, voel ik hoe de achterkant van mijn bovenbenen de toiletpot raken. Blegh, wat vies dit. Ik probeer dit laatste te negeren en vul met een laserstraal het water in de pot aan.

Lekkere timing

Zodra ik mijn handen heb gewassen haal ik de deur van het slot en moet me wederom langs een man wringen om de uitgang te vinden. Tegenover de toiletten zit Sam op een hoge kruk en zodra zijn de blik de mijne vangt is het als een magneet die zijn tegenpool heeft gevonden. We klikken. Voor nu. We staan kort face to face te praten als er plots iemand met grote haast zich een weg naar buiten probeer te banen en in het proces dwars door mij heen probeer te lopen. ‘Jij wel,’ schreeuw ik haar nog na. De enorme zet zorgt ervoor dat ik tegen de borst van Sam aan val. ‘Jeetje, wat heb jij onder dit shirt zitten?’, vraag ik met een ondeugende twinkeling in mijn ogen. Hij beantwoordt mijn blik, legt zijn hand op mijn onderrug en ik beweeg me nog een beetje meer naar hem toe. Sam verbergt zijn hoofd in mijn haar en met een warme adem fluister hij in mijn oor, ‘Vooral zo door gaan. Je weet niet wat je uitlokt!’. Mijn adem stokt en mijn mond verlies al het vocht bij het aanhoren van zijn grappig bedoelde dreigement slash mega geile opmerking.

De reis naar de club bestaat uit een volgepropte taxi en de hand van Sam die mij ondersteuning biedt terwijl ik op één bilhelft balanceer tussen twee personen. Zodra we op locatie aankomen, is het alsof de hekken van de dierentuin zijn opengezet, nog sneller dan mijn dronken hoofd kan verwerken vliegen mijn medereizigers het busje uit om zo snel mogelijk weer in de duisternis van de club te verdwijnen. Sam en ik blijven met z’n tweetjes achter en kijken elkaar veelbetekenend aan. Als onze gezichten zich dichter naar elkaar toe bewegen horen we hoe de chauffeur zijn keel schraapt, waarbij hij ons zonder woorden ons verzoekt zijn voertuig te verlaten. Shit, lekkere timing dit.

‘Ga je mee?’

In de club geven we onze jassen af bij de garderobe en lopen naar het hoekje met onze taxi reizigers. Omdat het voor ons beide bekenden zijn, blijft de spanning aardig hangen. Zonder opvallende aanrakingen en al te lange gesprekken bouwen we naar een hoogtepunt. Als voor de derde keer een Drake nummer wordt ingezet door de dj heb ik het gehad. Ik groet een aantal van mijn vrienden met het excuus dat ik geen zin meer heb en liever in bed ga liggen. Met wie houd ik wijselijk achterwege. Voordat ik mijn uittrede doe, groet ik Sam. In zijn oor fluister (lees: disco doof schreeuw) ik de vraag: ‘Ga je mee?’. De vraag wordt met grote ogen en een knikkende beweging beantwoord. ‘Ik zie je zo voor de deur, wacht even vijf minuten voor je vertrekt, dat is minder opvallend,’ voeg ik hier nog aan toe, alvorens ik me door de menigte heen duw - al zoekend naar het nummertje van de garderobe.

In hoge concentratie loop ik door de gang van de club en naar de uitgang. Als ik eenmaal voor de deur sta, merk ik plots hoe koud het buiten is, ondanks dat mijn bloed nu voor gemiddeld 90 procent uit alcohol bestaat. Als ik even door mijn Instagram heb gescrold en de berichten van de avond op een ongepast tijdstip - inclusief spelfouten en spaties die er niet horen - heb beantwoord, besluit ik weg te gaan. Dit duurt me allemaal te lang. Bij de eerste taxi die voorbij rijdt schuif ik op de achterbank en geef mijn adres.

Schietgebedje

Als ik thuis aankom, zie ik dat een bezoeker van de club om de hoek zijn maaginhoud naast de voordeur heeft gedeponeerd. Terwijl ik hier niet al te lang naar probeer te kijken en tegelijkertijd een schietgebedje richt aan de regengoden, hoor ik een telefoon afgaan. Met een vertraging van een aantal seconden besef ik dat het mijn toestel is en zie op een scherm een nummer staan waarmee mijn adressenboek niet bekend is. ‘Hallo?’ ‘Hi, met Sam, waar ben je?’ Oeps, ik was het natuurlijk niet helemaal vergeten, maar wel een beetje. ‘Oh, ik dacht dat je niet meer kwam, dus ben naar huis gegaan,’ beantwoord ik zijn vraag. Enigszins teleurgesteld geeft hij toe ook best moe te zijn en vraagt nog of hij alsnog mijn kant op zal komen. Mijn mood is inmiddels niet meer wat het was en ik wil alleen zijn. ‘Neh, laten we gewoon een andere dag afspreken. Hoe kom je trouwens aan mijn nummer?’ ‘Uit de groepschat gevist, maar ga lekker slapen, we spreken elkaar snel.’ Als ik heel eerlijk ben, komt het megagoed uit dat we een andere dag afspreken, want dan kan ik me even goed prepareren (lees: scheren, scrubben, insmeren - je kent het wel). In mijn woning aangekomen, duurt het niet lang voor ik mijn kledingstukken door de kamer heb geslingerd en met make-up en al in slaap val.

Wanneer ik ontwaak, is het meteen duidelijk dat ik last heb van gigantische hoofdpijn, een droge mond en kippenvel, want ik heb de halve nacht bovenop de deken gelegen in plaats van eronder. Lekker slim. Maar ik word ook wakker met een scherm vol meldingen die er - voor ik mijn bewustzijn verloor - nog niet op stonden. De inhoud van de meeste berichten komt overeen, maar eentje springt eruit. Wederom van het niet opgeslagen nummer: ‘IK. WIL. JE. NU.’ Binnengekomen om 05:21 uur. Lekkere timing zeg, toen had ik deze wereld lang ingeruild voor eentje met draaiende dromen.

Wordt vervolgd.

Glamour's Weekly Favorites

Ganni

SHOP

Vanilia

SHOP

Acne Studios

SHOP

Bronx

SHOP