تاملاتی در ضد مدیریت ورزش

اگر تیم ها بردند، افتخارش برای خارجی و منطق خارجیگری بود؛ و اگر باختند، با رندی پای اخلاقیات و روحیات و سیاست و فرهنگ ایرانی نوشته شد.

به گزارش مشرق، محمد ایمانی تحلیلگر مسائل سیاسی و فعال رسانه‌ای در کانال شخصی خود در تلگرام نوشت:

تبِ آوردنِ سر مربی، چند سال است فوتبال ما را فرا گرفته. پول های هنگفتی در دوره مضیقه اقتصادی کشور، ارزانی مربی خارجی و دلال ها شد و بعضا نه تنها مشکلی را حل نکرد، بلکه مشکل ساز هم شد.

استفاده از تجارب دیگران، یک بحث است و به شکل کنتراتی، تیم ملی یا باشگاهی را دست مربی خارجی سپردن، بحثی دیگر. برخی مدیران با این مدل خارجیگری افراطی و دهان پرکن، مسئولیت پاسخگویی را از دوش خود بردارند.

نتیجه گرایی مقطعی مثلا در جام جهانی  تنها توقع مدیران مذکور بود؛ درست مثل فشفشه ای گه ظرف چند ثانیه گُر می گیرد و به همان سرعت هم خاموش می شود. آن مدیران در طول سالها نگفتند تکلیف تربیت ورزشکار از پایه و تبدیل آن به جریان بالنده و همیشگی و با تربیت و درایت چه می شود؟

اگر تیم ها بردند، افتخارش برای خارجی و منطق خارجیگری بود؛ و اگر باختند، با رندی پای اخلاقیات و روحیات و سیاست و فرهنگ ایرانی نوشته شد. از این مدل پوپولیست و نتیجه گرا، هرگز احساس شخصیت و هویت و عزت و تلاش و سختکوشی در نمی آید. و کمتر، بازیکن یا تیم غیرتمند و با اخلاق ساخته می شود.

حالا چند وقتی است بحث رفتن فلان یا بهمان مربی خارجی به شدت داغ شده؛ آن قدر که احساس می شود، هم برخی مدیران و هم طیفی در خارج، بدشان نمی آید همین موضوع را جای موضوعات مهم مدیریتی و اقتصادی و سیاست خارجی ما بنشانند.

طیف اول با این جنجال، از پرسش های انتقادی شانه خالی می کند و دومی، سر سوژه همیشگی خود می رود که ایران تحریم است و منزوی است و مشکل FATF (فتفت/ اف ای تی اف)را باید حل کند و ...

طیف دوم و دنباله های رسانه ای آنها چنان به بحث رفتن مربیان خارجی جهت می دهند که مخاطب تردید می کند نکند آوردن و تحت فشار قرار دادن مربی خارجی برای رفتن از ایران، بخشی از مهندسی آنها برای معتبر سازی تحریم ها و ضرورت تسلیم داشته های امنیتی و فنی و سیاسی و موجودیت خویش به بهانه های مختلف به دشمن است.