Το εσωτερικό μέτωπο

Πίσω από την υπερδραστηριοποίηση του Ερντογάν στα μέτωπα της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας, υπάρχει μια ατμόσφαιρα ανήσυχης αναμονής για τις εσωτερικές εξελίξεις. Η απόφαση του Μπαμπατζάν –με τη στήριξη του Γκιουλ– αλλά και του Νταβούτογλου να προχωρήσουν στην ίδρυση νέων κομμάτων θέτει το ερώτημα αν θα σηματοδοτήσει την απαρχή της διαμόρφωσης ενός νέου πολιτικού τοπίου.

Το κύριο ερώτημα που τίθεται είναι αν τα δύο νέα κόμματα θα αναγκάσουν τον Ερντογάν και το κυβερνών κόμμα ΑΚΡ να αλλάξουν το κεντρικό αφήγημα που θέλει τη χώρα ως ένα πολιορκημένο φρούριο περικυκλωμένο από εξωτερικούς εχθρούς.

Σε αυτό το αφήγημα που υιοθετήθηκε την επαύριον του αποτυχημένου πραξικοπήματος του Ιουλίου του 2016 οι Μπαμπατζάν και Νταβούτογλου θα αντιτάξουν την ανάγκη αντιμετώπισης της αρνητικής οικονομικής συγκυρίας αλλά και την ανάσχεση της συνεχούς διολίσθησης προς έναν προσωποπαγή καθεστωτικό αυταρχισμό.

Πώς θα αντιμετωπίσει ο Ερντογάν τους παλαιούς συντρόφους του και στενούς συνεργάτες, τον πρώην πρόεδρο Γκιουλ, τον πρώην πρωθυπουργό Νταβούτογλου και τον πρώην τσάρο της οικονομίας Μπαμπατζάν;

Ως πολιτικούς αντιπάλους ή στη λογική του αφηγήματος ως πέμπτη φάλαγγα των εξωτερικών εχθρών της χώρας που θέλουν να την εμποδίσουν να αναδειχθεί σε περιφερειακή δύναμη;

Πρώτη φορά στα δεκαεπτά χρόνια παραμονής τους στην εξουσία, ο Ερντογάν και το ΑΚΡ αντιμετωπίζουν μια εκ των έσω αμφισβήτηση. Μια αμφισβήτηση η οποία δεν θα μπορεί να δαιμονοποιηθεί με την ίδια ευκολία με την οποία μετά το 2013 απαξιώθηκαν και καταγγέλθηκαν τα δίκτυα του ιμάμη Φετουλάχ Γκιουλέν.

Πριν από δεκαεπτά χρόνια, τον Νοέμβριο του 2002, το ΑΚΡ και ο Ερντογάν κατακτούσαν στις εκλογές την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία, καθώς το παλαιό κομματικό σύστημα πλήρωσε το βαρύ τίμημα της οδυνηρής σταθεροποίησης της οικονομίας της χώρας που είχε επιβάλει το ΔΝΤ και είχε υλοποιήσει ο τσάρος της οικονομίας Κεμάλ Ντερβίς.

Ο Ερντογάν ήδη έχει δώσει δείγματα γραφής ότι θα επιμείνει στο αφήγημά του, στο οποίο θα εντάξει και την αρνητική οικονομική συγκυρία ως μοχλό πίεσης των εχθρών της πατρίδας.