Παγκόσμια Ημέρα κατά της Διαφθοράς: "Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα η Διαφθορά μένει..."
Παγκόσμια Ημέρα κατά της Διαφθοράς: "Πονεμένη" ιστορία για την Ελλάδα η διαφθορά. Παγκόσμια Ημέρα κατά της Διαφθοράς σήμερα. Τι συμβαίνει στην Ελλάδα.
Παγκόσμια Ημέρα κατά της Διαφθοράς: Η 9η Δεκεμβρίου γιορτάζεται ως Παγκόσμια Ημέρα κατά της Διαφθοράς, γιατί την ημέρα αυτή, το 2003, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε τη Συνθήκη κατά της Διαφθοράς.
Ειδικά για την Ελλάδα, η διαφθορά είναι μια "πονεμένη "ιστορία. Και η χώρα δεν έχει πολλούς λόγους για να γιορτάζει.
Και αυτό γιατί το ελληνικό κράτος σχεδόν από τη σύσταση του είχε ως "ιδρυτικό" στοιχείο τη διαφθορά. Διαφθορά και πάσης φύσεως ρουσφέτια.
Το γεγονός αυτό ωστόσο έχει συγκεκριμένους υπεύθυνους, συγκεκριμένους συμμέτοχους, αλλά και πολύ συγκεκριμένους χαμένους και κερδισμένους.
Από τα σκάνδαλα με τα πρώτα δάνεια που πήρε η Ελλάδα αμέσως μετά την επανάσταση του 1821 και μέχρι τις μέρες μας, η έννοια της διαφθοράς είναι συνδεδεμένη με την οργάνωση της κοινωνίας και στηρίζεται στις κατηγορίες του δημόσιου και ιδιωτικού.
Η χώρα έχει υποφέρει από τη βαθιά διαφθορά. Η διαφθορά έχει φυσικά ταξικό πρόσημο, αφού κατά κανόνα συγκροτείται και εν τέλει εξυπηρετεί τις οικονομικές ελίτ. Αυτό που αποκαλούμε μικρή διαφθορά και ενδεχομένως να αφορά ένα κομμάτι του λαού, είναι επίσης ένα κατασκεύασμα των κυρίαρχων για να εξασφαλίζουν στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό την κοινωνική συναίνεση γύρω από τις δικές τους πρακτικές. "Η πλουτοκρατία ήτο, είναι και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής Αντίχριστος. Αύτη γεννά την αδικίαν, αύτη τρέφει την κακουργίαν, αύτη φθείρη σώματα και ψυχάς", έγραφε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.
Ένα φαινόμενο που πήρε διαστάσεις στη Μεταπολίτευση, με τα μεγάλα σκάνδαλα των κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου, του Κώστα Σημίτη (ο οποίος με φόντο το "πάρτι" δισεκατομμυρίων προέτρεπε όποιον έχει στοιχεία για σκάνδαλα να πάει στον εισαγγελέα, αλλά τα σκάνδαλα δεν τα πείραζε κανείς, με αποτέλεσμα να ωφελούν συγκεκριμένους ανθρώπους και να ζημιώνουν το σύνολο του λαού). Και οι κυβερνήσεις της Δεξιάς δεν πήγαν πίσω: Μπορεί ο Κώστας Καραμανλής να διέγραψε το 2005 τον μακαρίτη τον Βαγγέλη Πολύζο από τη ΝΔ (επειδή δήλωσε ότι σε όλα τα κόμματα υπάρχουν έντιμοι αλλά και άνθρωποι που χρηματίζονται) και να διαλαλούσε ότι δεν θα αφήσει τους νταβατζήδες να κάνουν κουμάντο, αλλά "σκόνταψε" πάνω στο Βατοπέδι, στα δομημένα ομόλογα, στις μίζες και σε άλλες υποθέσεις. Ο πάλαι ποτέ δικομματισμός σε επίπεδο ηγεσίας αποδεδειγμένα πλέον ανεχόταν, συγκάλυπτε και συμμετείχε σε φαινόμενα διαφθοράς.
Και το αποκορύφωμα: η οικονομική κρίση στην Ελλάδα των μνημονίων, αποδόθηκε στη διαφθορά. Βολική εξήγηση για κάποιους, αλλά όχι πειστική. Γιατί η διαφθορά κατά την περίοδο των μνημονιακών κυβερνήσεων (Παπαδήμου, Σαμαρά- Βενιζέλου) εκτινάχθηκε στα ύψη, ειδικά στο θέμα της Υγείας, με "ναυαρχίδα" τις πολύκροτες υποθέσεις Novartis και ΚΕΕΛΠΝΟ.
"Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα η Διαφθορά μένει", για να παραφράσουμε τον στίχο από το γνωστό τραγούδι του Γιώργου Νταλάρα: Ενώ οι κυβερνήσεις ανεβοκατεβαίνουν, οι αιτίες της Διαφθοράς παραμένουν σταθερές, "γεννώντας" νέα- μεγαλύτερα- σκάνδαλα.
Η οικονομική κρίση δεν έχει σχέση με τη διαφθορά. Μήπως η διαφθορά είναι σύμπτωμα, είναι πλευρά της και η διαφθορά φαίνεται περισσότερο σε συνθήκες κρίσης;
Και δεν είναι ούτε τυχαία ούτε αθώα η προσπάθεια κάποιων να αναγάγουν τη διαφθορά σε κοινωνικό φαινόμενο και να τη διαχύσουν στο σύνολο της κοινωνίας. Είναι η λογική της συλλογικής ευθύνης σύμφωνα με την οποία φταίνε όλοι και δεν φταίει κανείς. Στην ίδια περίπου λογική κινείται όμως και η άποψη σύμφωνα με την οποία διαφθορά θα υπάρχει όσο υπάρχει καπιταλισμός. Και σε αυτή την εκδοχή η διαφθορά δεν αφορά κάποιον συγκεκριμένα αφού αφορά ένα ολόκληρο σύστημα.
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι η διαφθορά αποτελεί μεσογειακό και "Βαλκανικό" φαινόμενο και όχι ευρωπαϊκό, ή παγκόσμιο. Παρόλα αυτά, οι αποκαλύψεις από την Ιταλία του Μπετίνο Κράξι τις παλαιότερες δεκαετίες μέχρι την υπόθεση Μπάιντεν στις ΗΠΑ που απειλεί τον Ντόναλντ Τραμπ, και από τη Γαλλία του Φρανσουά Μιτεράν και του Νικολά Σαρκοζί μέχρι τη Γερµανία του Χέλµουτ Κολ και της Άγγελα Μέρκελ, δείχνουν ότι το "κακό χρήµα" διαφθείρει κυβερνήσεις παντού στον κόσμο.
Το θέμα της διαφθοράς τα τελευταία 25 χρόνια ξαφνικά έγινε αντικείμενο ενδιαφέροντος ακόμα και από οργανισμούς όπως το ΔΝΤ, ο ΟΟΣΑ, η Παγκόσμια Τράπεζα που ενδιαφέρονται για την προώθηση των καπιταλιστικών συμφερόντων και της ελεύθερης αγοράς.Οργανισμοί που υπογραμμίζουν την αξία της διαφάνειας ως βασική στρατηγική για την πρόληψη της διαφθοράς, επειδή εκείνο που ενδιαφέρει είναι η δημιουργία αξιόπιστου περιβάλλοντος για τις ιδιωτικές επενδύσεις προς επίτευξη της μέγιστης κερδοφορίας τους, συνθήκη που προϋποθέτει τον υπολογισμό με μεγάλη ακρίβεια του αναμενόμενου κόστους και των προσδοκώμενων οφελών κατά τη λήψη επενδυτικών αποφάσεων. Έναν δηλαδή υπολογιστικό ορθολογισμό και μια ευκαμψία της ελεύθερης αγοράς που δεν θα στρεβλώνονται από ό,τι αποκαλείται «διαφθορά» και τα κόστη που τη συνοδεύουν (μίζες, λάδωμα, εξυπηρετήσεις).
Ουσιαστικά, η διαβόητη διαφάνεια είναι μέρος μιας ευρύτερης στρατηγικής για την αύξηση της αυτονομίας των κρατικών γραφειοκρατικών υπηρεσιών από τους εγχώριους πληθυσμούς και ιδιαίτερα τους εργαζόμενους, ώστε να είναι πιο... "φιλόξενες" στο διεθνές κεφάλαιο και να καταστούν οι πολιτικές και οι δράσεις του εθνικού κράτους πολύ πιο προβλέψιμες και διαφανείς για τους επιχειρηματίες και τις ελίτ.
Και όπως είχε δηλώσει κάποτε ο Αλ Γκορ, "αν οι πολιτικές και οι οικονομικές ελευθερίες είναι αδέλφια, μια ενδεχόμενη αιμομικτική σχέση μεταξύ πλούτου και εξουσίας μπορεί να εξελιχθεί σε θανάσιμη απειλή για τη δημοκρατία. Αν η οικονομική ισχύς μπορεί εύκολα να μετατρέπεται σε πολιτική ισχύ, τότε ο κίνδυνος για κάθε είδους διαφθορά διπλασιάζεται. Συχνά ο πλούτος και η πολιτική εξουσία συγκεντρώνονται στα ίδια χέρια, με αποτέλεσμα οι λίγοι πλούσιοι και ισχυροί να διατηρούν -ή και να ενισχύουν- τον έλεγχό τους επί των πολλών".