14 punten achter op Liverpool, maar cijfers Kevin De Bruyne zijn beter dan ooit

Het is de grote contradictie. Statistieken vertellen slechts een deel van het verhaal en hebben altijd context nodig, maar in bijna alle cijfertjes scoort Kevin De Bruyne beter dan in zijn beste seizoen voor Manchester City, in 2017-18. Op zijn eentje krijgt hij de 14 punten kloof met Liverpool niet gedicht. Er spelen andere zaken.

Meer kansen

Met 15 grote kansen heeft hij er nu al bijna evenveel gecreëerd als toen over een volledige jaargang - 19 toen vs. 15 nu. Het bewijs dat een slenterend Manchester City mede leunt op De Bruyne. Hij sleept zijn team voort. Zaterdag tegen Man United was hij niet goed, niet slecht. Ergens tussenin. Hij forceerde vijf doelpogingen voor zijn maats, meer dan iemand anders op het veld. Maar ook pompte hij 13 van de 17 voorzetten niet tot bij een target. In de zoektocht naar de aansluitingstreffer verloor De Bruyne ook soms zijn cool. Te overhaast.

Overigens is dezelfde evolutie zichtbaar in het spel van City. Met De Bruyne zijn er iets directer geworden: meer doelpogingen (tot vier per match), meer kansen (maar van mindere kwaliteit), minder balbezit. Alleen wordt met die mogelijkheden slordiger omgesprongen. De Bruyne heeft, net als elke voetballer, een goed team nodig om voldoende te renderen.

Verzadiging

Na de nederlaag in de Manchester Derby mag City een derde titel op rij wel helemaal vergeten. Een samenloop van omstandigheden. Verzadiging onder andere nadat, op de Champions League na, de voorbije twee jaar alles werd gewonnen en alle records in de Premier League werden gebroken (puntenaantal, gemaakte goals).

Onlangs informeerde een international van City bij een ervaren landgenoot die in zijn loopbaan alles heeft gewonnen – tot de Gouden Bal toe. Die verzekerde hem dat het verlies aan focus binnen een team normaal is als je de ene trofee na de andere wint. Bovendien treedt na drie jaar onder eenzelfde, erg veeleisende trainer als Pep Guardiola, gewenning op. Pep was op na vier jaar bij Barcelona. Omdat hij zoveel van zichzelf had gevraagd van zijn spelers, maar ook van zichzelf.

Blessurelast

Twee zware blessures hebben Guardiola niet gediend. Leroy Sané zat met zijn hoofd eigenlijk al bij Bayern München, maar gaf het spel van City vorig jaar iets onvoorspelbaar. Snelheid, dribbels, goals en assists – minstens 15 doelpunten per jaar. Het kruisbandletsel voor Aymeric Laporte was zowaar nog erger. De Fransman werd in 2018 binnengehaald als de vervanger voor Kompany, en voldeed aan het ideaalbeeld van Guardiola voor een verdediger. Hij zorgde mee voor stabiliteit achterin. Kompany liep er niet meer rond. Otamendi is zonder een stevige leider langs hem een ongeleid projectiel. En Stones bleef worstelen met kwaaltjes en zijn priveleven.

Noodgedwongen trok Guardiolo Fernandinho een rij achteruit. Waardoor hij een probleem op zijn middenveld creëerde – de Braziliaan is de meester van de tactische fout en een rustbrenger. Vervanger Rodri zit nog in een aanpassingsperiode. Ook op de linksachter bleef het knippen en plakken. Stoplap Fabian Delph is er niet meer. Zinchenko blesseerde zich zwaar. Benjamin Mendy is na twee zware kniekwalen niet meer dezelfde als die bij Monaco. En Angelino weegt te licht. Door zijn bibberdefensie is Guardiola zijn balans kwijt. “Maar wie had ooit gedacht dat we twee centrale verdedigers zouden verliezen”, zei De Bruyne.

City zocht de voorbije zomer wel degelijk naar een vervanger voor Kompany, maar vond niet de verdediger die qua prijs / kwaliteiten aan de eisen van zijn trainer voldeed – United prijsde hen uit de markt voor Harry Maguire. Bovendien zat de technische leiding gebonden aan het buitenlandersaantal in zijn kern. De laatste stek van 18 spelers die niet in Engeland zijn opgeleid of geen Engels paspoort hebben, werd ingevuld door Rodri – de nieuwe back-up voor Fernandinho. City kon bijkomende rechtsachter Cancelo enkel halen door een ruil met Danilo – een buitenlander in, een buitenlander uit.

Gebrek aan leiderschap

In Vlaanderen, bij uitbreiding België, mogen ze momenteel met hem lachen, maar in Manchester is er toch een beetje heimwee naar Vincent Kompany. In de zesentwintig matchen die hij vorig seizoen speelde voor City toch van belang. Als je aan De Bruyne vraagt of City dit seizoen Kompany mist, haalt hij doorgaans de schouders op. De Duivel is niet het type dat stilstaat bij zaken die hem niet vooruithelpen. “Het is anders”, zegt hij dan. De verantwoordelijkheden van diens aanvoerderschap zijn verdeeld over de andere spelers in de leidersgroep van vier, van wie ook hij deel uitmaakt.

Op bepaalde vlakken was Guardiola niet altijd zijn grootste fan, maar zijn trainer keek ook naar hem op. Hij zag een geboren leider. Eén die activiteiten organiseerde om na een tegenslag de kopjes vrij te maken en de teamgeest te versterken. Een polyglot die met zijn talenkennis met iedereen praten kon. De lijm tussen de kliekjes. Een speler ook die zich - als het moest - boven de maats zette en als een schoolmeester de boete-inning controleerde. De teamdenker die over zijn groep waakte. Vaak met een lach, soms ook met vermanend vingertje.

Met zijn présence dwong hij respect af. Met de gave van het woord nog meer. Hij was diegene die als een vakbondsleider de brug vormde tussen spelers en staf. Soms medestander, soms tegenstander. Als hij niet helemaal overtuigd was van iets, wandelde hij het kantoor van zijn trainer binnen om te discussiëren. Uren babbelden ze over voetbal. “Hij was de speler die ons op de toppen van onze tenen hield”, aldus De Bruyne. De speler, die zoals een trainer, brutaal uit kon halen als hij verslapping voelde. “We moeten eerlijk zijn met onszelf”, zei hij nadat City in 2018 de titel vergat te grijpen tegen rivaal United - alle kopjes in de kleedkamer hingen. “We moeten harder zijn voor onszelf. Elk detail moet beter.”