Ελλάδα - Τουρκία: Πάμε Χάγη;
Τις τελευταίες ώρες και ιδιαίτερα με μετά την συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν κυριαρχεί η εκτίμηση ότι οι Τούρκοι θέλουν – με τον ένα ή τον άλλο τρόπο – να μας σύρουν στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης προκειμένου να επιτύχουν την μέγιστη δυνατή διείσδυση στο Αιγαίο. Έχει ορθολογική βάση αυτή η εκτίμηση; Γράφει ο Κώστας Τσιτούνας
by Κώστας ΤσιτούναςΠροσωπικά διαφωνώ. Όχι δεν είμαι διεθνολόγος, ούτε διπλωμάτης. Έχω όμως μια αρκετά καλή εμπειρία στο πολιτικό ρεπορτάζ για να μπορώ να διαβάζω πίσω από τις λέξεις, πίσω από τα προφανή.
Για όσους ξέρουν να διαβάζουν μέσα από τις γραμμές δεν προκύπτει από πουθενά ότι οι Τούρκοι θέλουν Χάγη.
Η πολιτική τής Τουρκίας είναι η δήθεν «δίκαιη μοιρασιά», την οποία δεν έχει λόγο ν’ αλλάξει, αφού μπορεί να την επιβάλει δια τού φόβου των όπλων και μόνον, χωρίς να χρειασθεί να ρίξει έστω και μία ντουφεκιά.
Ο Ερντογάν θέλει «εξωθεσμικές» λύσεις, συμφωνίες κάτω από το τραπέζι. Η Χάγη έχει άλλη αντίληψη περί δικαίου, που δεν συμφέρει την Τουρκία.
Αν ήθελε Χάγη δεν θα έκανε έκνομες συμφωνίες με την ψευτοκυβέρνηση της Τρίπολης στη Λιβύη.
Θα πήγαινε by the book.
Το καζάν – καζάν που χρησιμοποιεί συνεχώς ο Ερντογάν (και που προσφάτως υιοθέτησε και ο αναπληρωτής σύμβουλος Εθνικής Άμυνας του Μητσοτάκη, ο κ. Θάνος Ντόκος), έχει ξεκάθαρη απήχηση: ελάτε να τα βρούμε μόνοι μας χωρίς δικαστήρια, με την δύναμη του ισχυρού.
Το υπονόησε κι ο υπουργός Άμυνας της Τουρκίας, ο κ. Ακάρ: «Ελάτε να κάνουμε μια δίκαιη μοιρασιά και να αποφασίσουμε εμείς για τα ποσοστά μας».
Όπερ μεταφραζόμενο σημαίνει: Τα δικά μας δικά μας και τα δικά σας, δικά μας...
Τα δικαστήρια μοιράζουν συνήθως την ήττα ισομερώς.
Η Τουρκία έχει μάθει να επιβιώνει με το νόμο της ζούγκλας.
Προφανώς οι Τούρκοι έχουν βρει το έδαφος για να μπορούν να ξεδιπλώνουν αυτή την επιθετικότητα.
Οι ηλίθιες δηλώσεις υπουργών της προηγούμενης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, έχουν δημιουργήσει το ιδανικό περιβάλλον για να φυτρώσει η Τουρκική επιθετικότητα και να παράξει καρπούς.
Θυμίζω την δήλωση του τότε υπουργού Εξωτερικών Γιώργου Κατρούγκαλου στο πρακτορείο Ανατολού τον Απρίλιο του 2019 λίγο πριν συναντηθεί με τον Τούρκο ομόλογό του, Μεβούτ Τσαβούσογλου:
«Πώς μπορεί κάποιος να αποκλείσει από αυτή την περιοχή την Τουρκία η οποία έχει τόσα χιλιόμετρα ακτή στη Μεσόγειο. Κανείς δεν ισχυρίζεται το αντίθετο από αυτό», πρόσθεσε.
Την άλλη μέρα, στην κοινή συνέντευξη Τύπου ο Τσαβούσογλου λέει τα ακόλουθα:
«Όσον αφορά το θέμα των υδρογονανθράκων, ο Γιώργος είπε ότι δεν θα πρέπει να αποκλειστεί η Τουρκία. Τον ευχαριστούμε για το θετικό μήνυμά του», προσθέτοντας ότι «κανένα πρότζεκτ, στο οποίο δεν συμπεριλαμβάνεται η Τουρκία, δεν είναι ρεαλιστικό».
Ο Γιώργος που αναφέρει ο Τσαβούσογλου, είναι βεβαίως ο Κατρούγκαλος.
Ο Γιωργάρας ο κομμουνιστής που λέμε…, ο μαντηλάκιας.
Θυμίζω επίσης και την κορυφαία δήλωση του άλλου γίγαντα της πολιτικής ζωής, πρώην υπουργού Εξωτερικών του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκου Κοτζιά στο οικονομικό φόρουμ των Δελφών: «αν αρχίσεις στις διεθνείς σχέσεις και είσαι μοναχοφάης λέγοντας ‘’όλα δικά μου’’, τότε είσαι κι εσύ μέρος του προβλήματος», είπε ο κ. Κοτζιάς.
Ναι ο Κοτζιάς.
Αυτός που πίστευε ότι είναι ο Ουίστον Τσόρτσιλ και γυρνούσε στις Πρέσπες με το καπελίνο υπογράφοντας συμφωνίες για ένα γερμανικό προτεκτοράτο στην καρδιά των Βαλκανίων.
Ταυτόχρονα έχω κι ένα σημαντικό ερώτημα:
Εμείς, οι Έλληνες, ποιο ισχυρό επιχείρημα έχουμε έναντι των Τούρκων; Είτε για την Χάγη, είτε για το καζάν – καζάν;
Διότι αν οι πολιτικοί μας ταγοί επαναπαύονται στην επίκληση του διεθνούς δικαίου και του δικαίου της θάλασσας βλέπω να πέφτουμε σε ξέρα.
Οι δήθεν ηχηρές δηλώσεις της πολιτικής και της πολιτειακής ηγεσίας, έχουν καταντήσει ανέκδοτο…
Οι Τούρκοι πρέπει να γελάνε πολύ με τους «ηχηρούς» της Ελλάδας.