Οι φίλοι οι παλιοί

Για πολλά πράγματα κατηγορούμε αυτό το «κακόμοιρο» το Facebook αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που μας βάζει σε σκέψεις. Αν είμαστε λίγο…υποψιασμένοι και προσέχουμε, τότε μπορούμε να αναρωτηθούμε και να αμφισβητήσουμε πολλά.

Όσοι από εμάς έχουν λογαριασμούς για πολλά χρόνια, που έχουν περάσει διαφορετικές φάσεις ζωής σε αυτά τα χρόνια, τότε δεν παίζει να μην βλέπουν φωτογραφίες από το…παρελθόν και να μην αναρωτηθούν «μα τί σκατά έκανα τότε;»! Το πιο σοκαριστικό όμως είναι οι φίλοι…

Υπάρχουν φίλοι που είναι κοντά μας γιατί ταιριάζουν τα μυαλά μας, ταιριάζουν τα βιώματά μας, ταιριάζει ο τρόπος που βλέπουμε και σκεφτόμαστε τα πράγματα. Αυτοί συνήθως μένουν μαζί μας για χρόνια πολλά. Μπορεί η ζωή να φέρει να απομακρυνθούμε (χωρικά) αλλά όποτε βρισκόμαστε είναι σαν να μην χωρίσαμε ποτέ. Υπάρχουν και φίλοι που ήταν περιστασιακοί, ανάλογα την περίοδο στην οποία βρισκόμασταν ή τη δραστηριότητα που κάναμε τότε. Με κάποιους ταιριάζαμε τότε, μπορεί να συνέχισε αυτή η φιλία και πιο μετά, μπορεί όμως και να σταμάτησε.

Αυτό όμως που δεν παύει ποτέ να με ταρακουνά είναι αυτοί οι φίλοι που νομίζαμε ότι ήταν για πάντα και τελικά δεν ήταν για καθόλου. Με κάποιους μπορεί κάτι να έγινε. Με άλλους απλά χαθήκαμε, σαν να μην υπήρξαμε ποτέ ο ένας στη ζωή του άλλου. Με άλλους απλά δεν μπορούμε να διανοηθούμε πώς στο καλό κάναμε παρέα μαζί τους με αυτά που βλέπουμε ή ακούμε. Για να μην παρεξηγηθώ, μπορεί να φταίμε και εμείς ή να λένε τα ίδια και εκείνοι για εμάς. Σπάνια είναι από τη μία πλευρά μόνο το θέμα.

Όταν σκέφτομαι αυτές τις φιλίες, τις παλιές όπως τις λέω, δεν μπορώ να αρνηθώ ότι νιώθω μια έκπληξη…Για το πόσο λάθος κάναμε τότε, για το πόσο εύκολο είχαμε το «πάντα», για το πώς αλλάζουν οι άνθρωποι (συμπεριλαμβανομένων και των εαυτών μας), για το πώς αλλάζουν οι ελπίδες, τα όνειρα, οι προτεραιότητες. Επίσης, αναρωτιέμαι πόσο εύκολα σε θεωρούν για μαλάκα και εσύ κάθεσαι και καμαρώνεις. Αναρωτιέμαι πόσο τυφλοί είμαστε και δεν βλέπουμε κάτι που στους άλλους είναι φως φανάρι. Και αναρωτιέμαι και πόσο κόπανοι είναι αυτοί που το βλέπουν και δεν μας το λένε, ώστε να σώσουμε νεύρα, καυγάδες και κλάματα.

Πλάκα πλάκα δεν θυμάμαι ποτέ να έχω κλάψει για φιλία που έχασα. Νεύρα, ναι, είχα πολλά. Και στο τέλος ένιωθα και μια κάποια ανακούφιση γιατί όλα γίνονται για τον λόγο τους και στο τέλος είναι για το σωστό. Αλλά να στενοχωρηθώ ποτέ. Αυτό κάτι έπρεπε να μου πει από τότε και πρέπει να μου πει και τώρα.

Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν. Δίνουμε και παίρνουμε πράγματα, όλοι μας. Αν κάτι όμως μένει από τις «παλιές» φιλίες είναι ότι ακόμα και όσοι μας «πούλησαν» κάτι μας άφησαν, μια εμπειρία χρήσιμη για το μέλλον, μια ακόμα στρώση πανοπλίας για επόμενες αντίστοιχες εμπειρίες. Ας είναι καλά εκεί που βρίσκονται, για καλό είμαστε μακριά από ό,τι φάνηκε!

ΕΙΣΑΙ ΜΕΣΑ ΓΙΑ ΤΑ ΝΕΑ ΚΟΝΤΟΠΑΚ VIBER ΣΤΙΚΕΡΣ; ΝΤΑΟΥΝΛΟΟΥΝΤ ΛΕΜΕ ΕΔΩ --> https://vb.me/fac486