Bologna-coach Mihajlovic spreekt voor het eerst, vier maanden na zijn diagnose van leukemie: “Ben doodmoe van al dat huilen”

Tranen bleven niet uit. Voor het eerst sinds 13 juli heeft Bologna-coach Sinisa Mihajlovic de buitenwereld toegesproken. Het decor: een zaaltje in het plaatselijke Sant’Orsola-ziekenhuis. Onverwachte gast: zijn spelersgroep. “Ik ben doodmoe van al dat huilen.”

Gekleed in rood en blauw, de clubkleuren van Bologna, een pet op het hoofd. Sinisa Mihajlovic was er klaar voor, voor zijn eerste publieke optreden sinds 13 juli, de dag dat de Servische coach bekendmaakte dat hij tegen leukemie vocht. Of toch niet helemààl klaar. Toen zijn spelersgroep bij het begin van de persconferentie het zaaltje binnenstapte, schoten de ogen van Mihajlovic vol. “Ze blijven mij maar verrassen”, prevelde hij. “Alles zullen ze eraan doen om toch maar niet te moeten trainen.” Moment waarop Blerim Dzemaili, kapitein van het team, naar voren stapte en zich tot zijn coach richtte. “Zeggen dat we jou gemist hebben, is een understatement”, aldus Dzemaili. “Coach, wij wilden vandaag gewoon bij jou zijn. Iedereen wil dat je weer gelukkig wordt. Daarom was onze plaats vandaag in dit ziekenhuis.”

Mihajlovic pinkte een traan weg en nam het woord. “Het is de voorbije vier maanden een zware strijd geweest. Enkel wie deze ziekte aan den lijve heeft ondervonden, beseft hoe moeilijk die strijd is. Bedankt aan heel het medische team. Dokters, verpleegsters..., zonder hun hulp en steun zou ik dit gevecht niet kunnen winnen. Ik heb in deze moeilijke vier maanden ontdekt dat er veel fantastische mensen rondlopen in deze wereld. Mensen die mij een briefje stuurden, een spandoek ophingen... Bedankt iedereen, en vooral de Bologna-fans. Zij behandelen mij als hun eigen zoon. Misschien vergeet ik mensen te bedanken. Dat komt omdat ik doodmoe ben van al dat huilen.”

Geen held

Wat Mihajlovic vooral niét wil, is dat de buitenwereld hem als een held bestempelt. “Een held, dat voel ik mij absoluut niet. Ik ben een mens, met zijn momenten van vreugde maar ook van angst. Ik ben nog altijd bang. Vier maanden in een ziekenhuiskamer moeten doorbrengen zonder een luchtje te kunnen scheppen, dat doet iets met iemand. Maar om deze ziekte te overwinnen, moet je moed betonen. Ik hoop hieruit te komen als een betere man. In mijn vorige leven was geduld niet mijn sterkste punt. Vandaag de dag is geduld iets wat ik moet koesteren. Ik geniet van elke minuut.”

Waarop Mihajlovic het trainersplunje figuurlijk voor even aantrok. “Ik wil niet dat mijn ziekte een excuus vormt voor de prestaties van Bologna (de ‘rossoblu’ staan 15de in de Serie A, drie punten boven de degradatiezone, red.). Ik had er meer van verwacht, ja. In sommige matchen was ik ontgoocheld over de attitude van de spelers. Vanaf nu moeten ze zich voor 200 procent geven. Dat is ook beter voor mijn verstandhouding met de verpleegsters hier (lacht). Soms durfden ze de kamer niet binnenkomen omdat ik te nerveus was terwijl ik naar een wedstrijd keek.”