«Διασκεδάστε μέχρι θανάτου, είναι δωρεάν!»

«Κατά τη διάρκεια της εξέλιξης στην προϊστορική περίοδο, η συνείδηση εμφανίστηκε ως παράπλευρο αποτέλεσμα της γλώσσας. Σήμερα αποτελεί παραπροϊόν των μέσων ενημέρωσης». Αυτός ο αφορισμός του Βρετανού φιλοσόφου Τζον Γκρέι μοιάζει να αποτυπώνει αρκετά πιστά τη σημερινή πραγματικότητα των κοινωνιών του αρπακτικού καπιταλισμού, καθώς οι απόψεις, οι στάσεις και οι νοοτροπίες καθορίζονται σε τεράστιο βαθμό από τα ΜΜΕ και τις τηλεοπτικές «ψυχαγωγικές» εκπομπές.

Η τακτική του infotainment –από το information (πληροφορία) και το entertainment (ψυχαγωγία)– έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός κοινού ταυτόχρονα χαζοχαρούμενου και υπερσυντηρητικού. Την ευθύνη για το πρώτο την έχει η ψυχαγωγία-αποβλάκωση και για το δεύτερο η ενημέρωση-παραπληροφόρηση.

Οπως έδειξε η δημοσκόπηση της Prorata που δημοσίευσε χθες η «Εφ.Συν.», μια κρίσιμη μάζα του τηλεοπτικού κοινού (δηλαδή όλων μας) ενδίδει στην τηλεοπτική υστερία περί εθνικού κινδύνου λόγω του μεταναστευτικού, συνδέει τους πρόσφυγες με την εγκληματικότητα, εγκρίνει σε μεγάλο βαθμό την αστυνομική καταστολή σε όλα τα πεδία και επιθυμεί έναν υπουργό Προστασίας του Πολίτη που να είναι «αποφασιστικός» και λιγότερο «μετριοπαθής».

Η κρίση έδειξε ότι η μεσαία τάξη συνιστά μια πολυτέλεια την οποία ο καπιταλισμός δεν είναι πια σε θέση να πληρώνει. Ο,τι και εάν σημαίνει αυτή η φαντασματική «μεσαία τάξη», το σίγουρο είναι ότι ταυτίζεται με τον ατομικισμό, την επιδίωξη του -με κάθε τρόπο- πλουτισμού, την έλλειψη αλληλεγγύης και τα συντηρητικά ανακλαστικά όταν αισθάνεται ότι απειλείται καθ’ οιονδήποτε τρόπο.

Ομνύοντας σ’ αυτήν ακριβώς την τάξη, τα περισσότερα κόμματα ουσιαστικά προετοίμασαν τον δρόμο για τη σημερινή συντηρητική στροφή της κοινωνίας, η οποία σταδιακά μεταμορφώνεται σε μια κλειστή, φοβική, συμφεροντολογική και άκρως συντηρητική ομαδοποίηση με λίγα εναπομείναντα στοιχεία κοινωνικού ιστού. Και ίσως αυτό να είναι το σκληρότερο τίμημα που πληρώνει για τα δέκα χρόνια κρίσης, ακόμα χειρότερο και από το οικονομικό.

Η ανάδειξη στην κυβέρνηση ενός δεξιού κόμματος με έντονα στοιχεία αμοραλισμού, κυνισμού και ακροδεξιάς ρητορικής εκφράζει ακριβώς αυτή τη μετάλλαξη σε κοινωνικό επίπεδο, αφού φαίνεται ότι ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας αναγνωρίζει τον εαυτό της στον κυβερνητικό καθρέφτη. Ανέξοδος τσαμπουκάς, ευνοιοκρατία, οικογενειοκρατία, σκληρός πελατειασμός, αυταρχική διακυβέρνηση, πρόσδεση στο εκκλησιαστικό κατεστημένο, υποκρισία, εθνικισμός και συντηρητική αναδίπλωση αποτελούν τα στοιχεία του μείγματος που πλασάρεται σαν φιλελεύθερη Ν.Δ.

Τα ΜΜΕ των ολιγαρχών κάθε βράδυ σμιλεύουν με αριστοτεχνικό τρόπο μια συνείδηση στρεβλή και στείρα, που βρίσκει την έκφρασή της στη στήριξη της κυβερνητικής πλειοψηφίας, η οποία ενσωμάτωσε μέρος των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής είτε απευθείας είτε μέσω του βελοπούλειου ρητορικού εξτρεμισμού και της συνωμοσιολογίας.

Φυσικά τις δικές του ευθύνες έχει και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος χάιδεψε για αρκετό διάστημα τα αυτιά της «μεσαίας τάξης» και συγκρούστηκε πολλές φορές με τη Ν.Δ. για τα μάτια της, ενώ η αριθμολαγνεία και το κυνήγι των μνημονιακών στόχων έστρεψαν ένα μέρος των υγιών κοινωνικών δυνάμεων στην αγκαλιά των δοκιμασμένων εκπροσώπων του πολιτικού συντηρητισμού.

Τώρα είναι η ώρα να δείξει η ελληνική κοινωνία εάν της έχουν απομείνει αντισώματα στην παρακμή και στην περαιτέρω συντηρητικοποίηση ή εάν θα αφεθεί να γλιστρήσει γλυκά και ανεπαίσθητα με τη βοήθεια των «δελτίων ειδήσεων» στον κοινωνικό εκφασισμό και στη «διασκέδαση μέχρι θανάτου», όπως έλεγε ο μακαρίτης ο Νιλ Πόστμαν.