شیعه و سنی؛ اتحاد پسندیده و اتحاد ناپسند

احکام شرعیّه هم همین‏طور. پس با مصالحه و قرارداد آقایان مصلِحین -که اسم شریف خودشان را هم منوّرالفکر گذاشته‏‌اند- حلال شرعى، حرام و حرام شرعى، حلال نمی شود.

گروه دین و اندیشه: دفتر حضرت آیت الله العظمی شبیری زنجانی در کانال تلگرامی خود به بیان سخنانی از مرحوم آیت‌الله‌العظمی حاج سید احمد زنجانی والد معظم حضرت آیت الله العظمی شبیری زنجانی پرداخته و با استناد آن به کتاب «الکلام یجرّ الکلام» می‌نویسد: مرحوم آیت‌الله‌العظمی حاج سید احمد زنجانی در این کتاب بیان می کنند: «این همه تشتّت که در فِرَق اسلام شده، از جدایى انداختن بین کتاب و عترت شده که هر کس قرآن را براى خود تفسیر کرده، بدون مراجعه به عترت طاهره علیهم السلام.

به گزارش بولتن نیوز، حالا با این تشتّت، جمعى به نام اتّحاد، اسلام را از افراد شیعه و سنّى با هم صلح و مصالحه نموده، از فروع مذهب خود به همدیگر می‌بخشند و گمان می‌کنند اتّحاد اسلام، با این صلح و مصالحه صورت می‌گیرد. اینها تقریباً چاکِ جامه را گذاشته، وصله را به جاى سالم آن می‌زنند.

احزاب سیاسى ممکن است این طور با هم سازش نمایند. یکى از احزاب از چند مادّه از مرام خود صرف‏نظر نماید، دیگرى نیز از چند ماده، چون مرام آنها واقع محفوظى ندارد، بلکه امرى است جعلى، می‌توانند جعل بکنند و می‌توانند حلّ بکنند. بستن و باز کردنش، دست خودشان است.
امّا فروع مذهب، واقع محفوظى دارد؛ نظیر دفینه [گنج] که در جاى معیّنى مدفون است. پس اگر کسى را اعتقاد شد که جاى دفینه، در جانب شرقى فلان شهر یا قصبه است؛ لهذا به کندن آنجا مشغول شد و دیگرى را عقیده شد که جاى آن، در جانب غربى آن است؛ آن هم به کندن آنجا قیام نمود، آیا ممکن است این دو نفر با هم صلح نمایند که هر دو از عقیده خود صرف‏نظر نمایند و بیایند جایى را در وسط انتخاب نموده، به حفر آن قیام نمایند؟
نه! چون زمام امر دفینه، در دست اینها نیست که هر جا را که اینها پسندیدند، از آنجا پیدا بشود.

احکام شرعیّه هم همین‏طور. پس با مصالحه و قرارداد آقایان مصلِحین -که اسم شریف خودشان را هم منوّرالفکر گذاشته‏‌اند- حلال شرعى، حرام و حرام شرعى، حلال نمی شود. پس زحمت‏کشیده، بی‌خود به یکدیگر نبخشند؛ مانند حافظ که سمرقند و بخارا را می‌بخشد، و حکیم هیدجى، اردبیل و خلخال را. سمرقند و بخارا صاحب دارد؛ اردبیل و خلخال هم زمامدار دارد. در دست اینها نیست که ببخشند.

پس اتّحاد اسلام به این معنى که اینها می‌گویند، جز اینکه چاک جامه را گشاد نموده، وصله را به جاى سالم آن بزنند، حاصلى نخواهد داشت.

و امّا اتّحاد اسلام به این معنى که مسلمین با اختلاف مذاهب‏شان، باید دستگیرى از یکدیگر نموده، در حفظ اساس دیانت که مشترک بین همه فِرق اسلام است، معاضد و کمک همدیگر باشند، البتّه لازم است. نگارنده یکى از لبّیک‌گویان این دعوتم که نه با پا، بلکه با سر، به جانب این دعوت رهسپار می‌گردم.»