Ο Στέλιος που «ξάπλωσε» τον Guillen-Barre

«Ο μυστηριώδης κύριος Guillain-Barre» είναι το βιβλίο που πρέπει να διαβάσεις.

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, όποιος ασχολούταν με τον αθλητισμό ή τη μουσική, αποκτούσε άξαφνα για μένα μια μαγική, σχεδόν θεϊκή υπόσταση. Τους θεωρούσα και τους θεωρώ υπεράνθρωπους, υπερήρωες, Batman και Superman μαζί!
Από τους αθλητές και τους προπονητές μέχρι τους τραγουδιστές και τους συνθέτες/στιχουργούς, όποιος ακουμπούσε στον αθλητισμό και το τραγούδι, ήταν για μένα «αυτόματα» ξεχωριστός. Άτρωτος.

Η μάνα μου, δεν υπήρξε ποτέ ούτε αθλήτρια, ούτε μουσικός. Άρα η διάγνωση ότι πάσχει από Σκλήρυνση κατά Πλάκας, αφού με έκανε να βρίσκομαι για καιρό στα… πατώματα, εν συνεχεία με τη δική της δύναμη και το πείσμα, με έκανε να νιώθω ότι τίποτα δεν είναι ανίκητο. Το 2015 μαζί της, πέρασα το κατώφλι του ΕΚΑ Αγιών Αναργύρων. Εκεί που οι γιατροί με τους φυσιοθεραπευτές και τους υπόλοιπους εργαζομένους, κάνουν κάθε μέρα περισσότερα θαύματα και από τον Χριστό… Έπειτα από τις πρώτες μέρες εκεί, ο πατέρας μου με πλησιάζει και μου ψιθυρίζει στο αυτί: «Στο διπλανό θάλαμο είναι ο Στέλιος Μαργωμένος… Έχει πάθει αυτό το σύνδρομο που σε παραλύει… Θαρρώ πως το λένε Guillen-Barre…». Ο Στέλιος Μαργωμένος…

«Τα πιο μεγάλα «Σ’ Αγαπώ», τα λένε οι ψεύτες.
Αυτοί που τάζουνε και φεύγουνε σαν κλέφτες.
Το «Σ’ Αγαπώ» δεν θα τ’ ακούς από εμένα, αυτό ανήκει στης καρδιάς τα δεδομένα». Τον έχω… τραγουδήσει τον Στέλιο… Είναι άνθρωπος της μουσικής. Δεν μπορεί… Αποκλείεται! Γνωριστήκαμε. Δεν ήταν καλά. Καθόλου. Αλλά έβλεπες στο βλέμμα του, το πάθος του να νικήσει αυτόν τον εισβολέα. Να τον λιώσει.

Από την πρώτη συνάντηση και μετά, παρακολουθούσα αυτή την πάλη. Σχεδόν κάθε μέρα. Μαζί και την προσπάθεια του να ζήσει. Τα τραγούδια στο χωλ του ΕΚΑ, με τον υπέροχο κιθαρίστα, τον πατέρα μου να τραγουδάει, τη μάνα μου να κάνει ποδήλατο, πλάι στον Στέλιο… Να ζουν μια «κανονική» ζωή. Κι ας ήταν πια ζητούμενα τα δεδομένα. Από το να φας μονάχος σου, μέχρι να ανέβεις ένα σκαλοπάτι…

Διαβάστε περισσότερα στο Ratpack.gr